Szarobury dzień, jedna smutna wiadomość do przekazania. Chwilę popłakaliśmy. Pe w pionizatorze, obok rehabilitant. – Chcesz coś wymrugać? Cztery mrugnięcia. Chce. Mantruję alfabet, spisuję litery. – Co-u-was. Opowiadam. Staram się, by wyszło jak najzabawniej. Smutna wiadomość wciąż ciąży. – Jeszcze coś? Raz, dwa, trzy, cztery. Alfabet start. – Ona-ubrana-w-lateks. – …Pe, co ty za leki bierzesz? – Śmieję się. Czytaj dalej

Wpadam do sali przelotem. Łóżko pod oknem w idealnym porządku, blat niczym tafla lodu. Sterylnie, biało, zimno. Pod oknem Ksawery, głowa wysoko, napięcie widoczne na czole, skóra jak pergamin. Nie pierwszy raz strata sąsiada tak bardzo odbija się w ciele. Próbuję więc najcieplej: – Dzień dobry. Przyszłam sprawdzić, czy czegoś nie trzeba. Ma pan bardzo suche usta, może zwilżę trochę. Ksawery lekko uchyla powieki, kiwa głową. Czytaj dalej

Pan Artur, lat co najmniej dziewięćdziesiąt. Przywożę mu winogrona. – Ostatnia kiść z ogródka, zjemy? Artur siada na łóżku, sączy miąższ, powoli wypluwa skórki. Historia życia mieści się w trzech godzinach. Opowieść z zielonymi przecinkami. Skórki rosną na brzegu talerza. Zabieram i niosę: – Całe życie nienawidziłem ojca. Dziś nie pamiętam dlaczego. Pamiętam tylko nienawiść.

1. Przemek odwiedza w szpitalu pewną starszą panią. Pogodna, opowiada ciekawe historie. Na przykład tę o troskliwym zięciu, co to dostał Oskara. Po kilku dniach do Przemka zagląda miły pan, wygląda znajomo. Niewiele mówi, słucha. Muzyka z filmu „Marzyciel” raz po raz towarzyszy mi w aucie. O tym, że nagrodzono ją Oskarem, zapomniałam zupełnie. Przemek mówi o niej i świeci. 2. Pomiędzy szpitalem Przemka a domem Pe jest dziesięciominutowy Czytaj dalej

Obowiązkowo.

Tak, to był dobry pomysł. Cofnąć się na schodach. Wcześniej Ulka ścinała mu włosy, ja zamiatałam podłogę. Jeszcze wcześniej, zsynchronizowana z żoną, prowadziłam wózek na taras. Andrzej, wózek, stojak z kroplówką, cewnik, pompa do morfiny – sunęliśmy korytarzem w tempie procesji. Żona zapaliła papierosa z białej strony. Papieros wylądowal w kubku z wodą. – Ja bym nie wyrzucił. – Przepraszam, już nie myślę. Potem łazienka. Gdy przesiadaliśmy się Czytaj dalej

Rozmawiałyśmy z Martą jakiś czas temu w warszawskiej kawiarni. Pięć godzin o życiu, decyzjach i konsekwencjach. Odprysk tej rozmowy jutro w papierowym wydaniu ulubionych „Wysokich Obcasów”. I cieszę się, że odprysk, że wciąż możemy się Spotkać pomiędzy rolami.

Na tarasie spore zamieszanie. Andrzej mości się na wózku, nogi wyżej/niżej. Żona w ciągłym ruchu: – Pójdę po łyżeczkę, może szlafrok, jogurt, chcesz kawy, zapytam lekarza, trzeba przywieźć oliwkę bambino, ta niedobra, koc może, zimno, zaraz wracam. Głowa Andrzeja zwisa bezwładnie, noga spuchnięta, sina i wilgotna. Andrzej nie ma już sił. Żona wraca: – Trzeba kupić szersze skarpety i większe kapcie, Czytaj dalej

Przed południem jadę do Pe. Cisza, spokój, tylko opiekunka. Siadam obok. – Chcesz coś wymrugać? Cztery mrugnięcia znaczą „tak”. Zaczynam alfabet. C. H. C. E. – Chcę. C. I. B. A. R. – Ci bardzo? – Tak – stuka Pe. – Chcę ci bardzo. P. O. D. Z. I. E. K. – Podziękować? – Pe potwierdza. Ale to nie koniec. Z. Czytaj dalej