Audycja Grażyny Dobroń, Trójka: klik klik klik „Dobronocka” (nagranie z 24.03.2014) A tu audycja Ani Wacławik-Orpik, Tok Fm: klik klik klik „Wywiad Pogłębiony” (nagranie z 16.03.2014) Radio to jednak magiczne miejsce. Lubicie?
Jestem rozmontowana na części pierwsze. Roz mon to wa na. Miałam trzynaście lat gdy po raz pierwszy zobaczyłam „Podwójne życie Weroniki”. Dotknęłam czegoś, czego nie mogłam zrozumieć i o czym nie przestawałam myśleć. Mama patrzyła dziwnie, gdy po raz trzeci poprosiłam o pieniądze na bilet do kina. Ten sam film Kieślowskiego. Za każdym razem łapałam coś innego. Numer tramwaju, którym jedzie pierwsza Weronika i numer hotelowego pokoju Czytaj dalej
Wdzięczność, Jurku, wdzięczność ogromna! Zatkało mnie. Pani Ewo, dziękuję… Czapki z głów przed Budzikiem. © fot. Waldemar Wylegalski © fot. Waldemar Wylegalski © fot. Waldemar Wylegalski © fot. Waldemar Wylegalski © fot. Joanna Skorupska-Górska © fot. pan kelner Ostatnio ładuję akumulator – i jest to potężne turbodoładowanie. Czuję/rozumiem, że to przed drogą, że robota czeka na zewnątrz. Chłonę zatem, zbieram, otwieram się na oścież. Innej opcji nie ma. 🙂
Wydawnictwo Znak ma dla Was trzy książki, ja natomiast mam zadanie. Zróbcie zdjęcie ważnej dla Was chwili – dobrej/trudnej/pięknej/śmiesznej/z początku/środka/końca. Zdjęcie nie z pikseli a z literek, wsunięte tu, w komentarz. Po amatorsku (amo, amare) i – o zgrozo – zupełnie subiektywnie wybiorę trzy historie, które w środę (26.03) wkleję do mojego blogowego albumu na „Zet”, a do autorów trafi „Zorkownia”. Wchodzicie w to? Czekam bardzo. 🙂 — Czytaj dalej
Wyrośli mi nagle przed winiarnią. Rodzice Gosi. Ostatni raz widzieliśmy się w nocy przy hospicjum. Pakowaliśmy do bagażnika wielkie niebieskie siaty z IKEI. Wszystko powrzucane jak leci: kapcie, piżama, leki, książki, dokumenty, zdjęcia, różaniec. Gosia została w pokoju. Na wznak i na amen. Uściskaliśmy się bez słowa. Jechałam potem przez las z ołowiu. Zimne gwiazdy, księżyc-nóż. Zatrzymałam auto w połowie drogi, przy polu. Zamknęłam drzwi od środka. Czytaj dalej
„Zorkownia”, „Czas Kultury” i mistrz Stuhr. Dobro wraca. Czasem lawiną. 🙂
„Zorkownia” już w księgarniach. Ogromna radość i wdzięczność – mam Wydawnictwo, które dało mi wolną rękę, spotykam dobrze przygotowanych do rozmów dziennikarzy, czytam o książce tyle ciepłych recenzji, dostaję od Was wzruszające maile. I nie mam słów na to wszystko… Dziękuję. Próbuję łapać oddech i być uczciwa. Na czas sesji, egzaminów i nade wszystko promocji książki wycofałam się z hospicjum; nie chcę tam wpadać jak po ogień. Podobna Czytaj dalej
– Paulinka zmarła godzinę temu. Jestem obok, nie odejdę od mamy na krok. – Mówi Basia przez telefon. Siedzę przy kuchennym stole. Za oknem jabłonka i szare niebo. Jeden klucz ptaków, drugi… – w sumie osiem, raz za razem. Odlot – myślę – ewakuacja, świat bierze nogi za pas. I nagle dociera do mnie: przecież idzie wiosna, one przylatują, to tylko tak wygląda. Myślę o dziecku, które właśnie Czytaj dalej
Gdy Róża była w domu opieki, skakałam ruchem konika szachowego. Hospicjum – sprzęgło – mieszkanie Pe – hamulec – dom opieki Róży – gaz – szkoła muzyczna – korki – dom własny – stacja benzynowa. W weekend uczelnia. Znów mamy Różę u siebie. Zapracowała ciężko na powrót do hospicjum. Pobyt w domu opieki zakończył się potężnymi odleżynami. Na przykład pod biustem. Bezwładne ciało Czytaj dalej
Obrysowane usta, tatuaż brwi nad plamkami źrenic; kreska na powiece trzyma rzęsy w rządku. Włosy z chemicznym błyskiem, odrosty w kolorze ziemi, wyblakłe wargi pod wydzierganą obwódką. Kolczyk-boja dryfuje na powierzchni skóry. Świat się rozpada. Totalna bezradność i złość. Dziewczyna z narysowaną twarzą. Trzymam to dziecko za rękę. A potem wchodzi matka. Matrioszka, co się kiwa. Wysokoprocentowa mater tua. Kruczoczarne trójkąty brwi, wargi na półkrwisto, zmarszczki za oleistym fluidem, Czytaj dalej
