Próbafeatured

Z jednej strony trzeba być mięczakiem, by popełniać samobójstwo.. Najłatwiej jest wziąć tabletki i odlecieć zostawiając nierozwiązane konflikty, sprawy.. Z drugiej zaś strony trzeba znaleźć w sobie tyle odwagi, by zadecydować że to już jest koniec mojego bycia, życia.. Wiele w życiu przeszłam.. nowotwór – wznowy, "przystawianie" się do mnie teścia itd. ale nigdy nie podjęłam decyzji o samobójstwie. Za dużo mam jeszcze do zrobienia na tym świecie 😉 Kochajcie się i miłego dnia.. Szacunek dla Ciebie Zorko..

Właśnie wróciłam z mszy za mojego kolegę z pracy, który rok temu popełnił samobójstwo.
Przez siedem lat dzieliła nas tylko ściana pokoju.
Szok, niedowierzanie, trauma przez kilka miesięcy.
Nigdy nie podejmę się oceny takiego czynu u kogokolwiek.
Nie wiemy, co ma w głowie i sercu taki człowiek.
I jak ogromne musi być cierpienie, skoro zanim to zrobią, umiera w nich, naturalne wydawałoby się, pragnienie życia.

To takie ważne, kiedy ktoś się stara. Z całych sił zwłaszcza. Ale czasem… czasem się chce uciec od tych starań również.

Witaj, Zorko.
Akurat żyję w kraju, gdzie samobójstwo ma inny wydźwięk niż w kulturze polskiej, katolickiej. Tu nawet językowo popełnić je to tłumacząc dosłownie "zdjąć z siebie życie". Statystyki też znacząco wyższe.
O tym się rozmawia normalnie. Sama tak rozmawiam z niedoszłymi. Myślę, że gdy się postaramy pozbyć patrzenia na to, jak na coś złego (bo kultura stygmatyzuje), możemy podjąć rozmowę, która odczarowuje tabu i pozwala oswoić tego rodzaju pomysły,potraktować je jak jedną z wielu alternatyw, nie koniecznie jedyną. Tego rodzaju doświadczenia mówią mi też, że nie zawsze samobójstwo jest efektem depresji. Czasem jest osobistą, w pełni świadomą decyzją w obliczu określonego bilansu własnego życia.
Trzymaj się tam między nimi dwiema. Nie wątpię, że otworzysz drzwi do każdej po swojemu mistrzowsko taktownie i mądrze.
Pozdrawiam
Agnieszka