Anioł Struśfeatured

bo czasem się nie da. :*

przeczytałam. zrozumiałam. tytuł też.
tytuł najważniejszy. i oczywiście najwięcej znaczy. przynajmniej dla mnie, bo rozumiem aluzję, mar

Aja nieśmiało czekam na dalszy ciąg…

Pisząc powinnaś brać pod uwagę czytelników. Chyba, że Cię oni nie obchodzą, ale wtedy należałoby pisać do szuflady, a nie tu.

Marta

Mnie tam wzruszasz i poruszasz każdym słowem. Kiedyś i teraz – chyba jednakowo. Wciąż i wciąż.

zawsze uważałam ze blog to forma pamiętnika tylko ze publicznego nie wiem skąd u "czytaczy" żadania pisania dla nich… ja sie ciesze ze moge poczytać osoby z podobną wrażliwością, silne empatyczne – pisz tak dalej Zorko 🙂

Moim zdaniem, wcale nie musze mieć racji. Tekst wyraża mniej więcej tyle. Faktycznie, jest inny od poprzednich, poprzednie operowały obrazami, ten opiera się bardziej na skojarzeniach.
Skojarzenia do słowa Anioł – są oczywiste. Anioł Stróż, ale również – co było Zorce w awanturach blogowych zarzucane – Anioł Śmierci.
Zorka tutaj stara się – kawa na ławę zresztą moim zdaniem – powiedzieć że jest człowiekiem, który często się boi. (Struś)
Chce być obecna ale wcale nie zawsze wie jak. Ma ograniczenia.
I jest ich świadoma.

Zamknęła to w kilku zdaniach i w tytule. I to wystarczy.

Jesli jest jakiś pożytek z blogowych awantur, to własnie taki, że nawet w tej blogowej budyniowej rzeczywistości można się godzić, rozumieć, a Zorka to człowiek – nie anioł, nie diabeł – człowiek, jak ja, jak każdy, jak ten anonim, który jej dosrywa.

wszyscy jesteśmy ludzmi i póki co zyjemy. więc cieszmy się tym i niech każdy robi co do niego należy pozwalajac drugiemu robić co w jego mocy bez osądzania i oceniania.

a na moje oko, łatwiej by Zorce było, gdyby ją traktować jak człowieka, a nie jak anioła – bez idealizacji i bez ciągłego oceniania.

Wszystkim dobrego dnia życzę
to tylko moje zdanie oczywiscie
Mar

Jesteśmy Ludźmi.
Aniołami bywamy. Strusiami też.
:*

Wyżej wymienione osoby nie pisałyby blogów. Na pewno.

Witam,

czytam od dłuższego czasu, ale pierwszy raz komentuję. Kocham literaturę i poezję i ponoć w interpretacjach jestem niezła więc nie mam problemu z czytaniem obecnej Zorki. Z mojej perspektywy wygląda to tak, ze wcześniejsze wpisy bardzo silnie grały na emocjach, poruszały i wyciskały łzy…podawały emocje 'na tacy'. Nawet średniowrażliwy człowiek miał 'gulę w gardle' czytając zamieszczane tu wpisy . Obecne dają do myślenia – z pewnością nie dla każdego. Mogę się domyślać, że na zmianę stylu pisania miał wpływ fakt, że po wygraniu tego i owego nastąpił znaczny napływ czytelników – różnych. Może się mylę ale wg mnie autorce nigdy nie zależało na tłumie stąd takie a nie inne pisanie – ci co mają zostać zostaną, a ci, którzy mają odejść odejdą na blogi nowych laureatów 🙂

pozdrawiam, joanna

Ja odnajduję tu ciszę i spokój. Nikt nikogo nie trzyma w łańcuchach. Wybory są nasze.
Ja dziękuję Ci zorko, tak zwyczajnie i szeptem.

pozdrawiam, mirabelka

Zmagam się z myślami, zmagam się ze strachem…
I żyję nadzieją, że gdy już nadejdzie ten dzień…,
Gdzieś w pobliżu będzie Anioł Struś…choćby bez odwagi i sił. Najważniejsze, żeby był..

Dziękuję Zorko

To jest blog – jeśli ktoś go nie chce czytać, nie musi. Przymusu nie ma. Gdyby Zorka nie przyjmowała krytyki, usuwałaby niepochlebne komentarze. Skoro na nie odpowiada, skoro stara się załagodzić ostrości i pisze, że ceni konstruktywną krytykę – nie mam powodu, żeby nie wierzyć.
Zorko, ja Cię czytam z wielką przyjemnością. I nie ma dla mnie znaczenia, czy to są notki pisane rok temu czy teraz. Jesteś w nich Ty, Twój świat, Twoje myśli i uczucia, to jest prawdziwe. Czasem boli, ale jest prawdziwe. A Twoje słowa dają ukojenie.
Chciałam Ci powiedzieć, że już wiem, kiedy będzie szkolenie dla wolontariuszy w pobliskim hospicjum. I wiem też, że ja chcę tam być, mam potrzebę, nie boję się tak bardzo jak kiedyś. Dzięki Tobie. Bo pomogłaś mi wiele tematów oswoić, przynajmniej trochę. Jeśli ja się komuś kiedyś przydam, jeśli jako wolontariusz zrobię coś dobrego, to to będzie i Twoja zasługa. Dziękuję. 🙂

Zorko tak mało słów,a tyle treści. Jesteś mistrzem. Kilka osób krytykuje te niedopowiedzenia w twoich wpisach, a ja właśnie to uwielbiam, bo one są bardzo wymowne i potrafisz zawszeć wszystko co chcesz przekazać w kilku słowach.

Justyna

Zaglądam, czytam, studiuję …. Zmieniło się Twoje pisanie Zorko. Teraz jest ciekawiej, czasem otwartym tekstem, a czasem zagadką. Uwielbiam ten rodzaj wysiłku dla głowy, który nam fundujesz. Według własnych standardów. Czasem nie jest łatwo, trzeba obrócić kilka zdań wiele razy, aż wyświetli się rozwiązanie. Ale jest ciekawie. Pozdrawiam.
paweł

Tak często chowamy strach pod poduszkę. Mijamy go cichutko, na palcach, nie nazywamy,bo coś co nie zostaje nazwane pozornie znika. Zrobić miejsce strachowi to nie odwaga strusia, to wielka odwaga bycia człowiekiem.
Aniele Strusiu ściskam 🙂

Czasem Zorko brakuje sił żeby o "tym" pisać, strach i ból…tyle można powiedzieć, a niektórzy nie rozumieją…a tolerancja, a delikatność, a mądrość…ja się cieszę że dzięki Tobie Zorko czuję…bardziej..dziękuję kochanie-Jola W.

dzisiejszy wpis – dla mnie genialny!
Minimum słów i maksimum treści;
tak jak lubię
a tytuł – maestria!
tylko ….
serce jakoś boli, że to nie jest tylko forma literacka (tak domniemywuję); że za tym wszystkim skrywa się wielki dramat kilku osób.
Asia

Tyle smutku, bolu, straty…. a ludzie potrafia sie roztrzasac nad forma, czy im sie podoba czy nie… Przykre…. Czasami jeszcze trudno uwierzyc ze istnieja tak piekne osoby ja ty Zorko…

Kruszynka ;*