Papier, nożyce i kamień. Dla Janka.featured

cholernie smutne, przerażające i boleśnie prawdziwe i … piękne to co napisałaś

Pięknie to napisałaś. Czas który Asia wyrwała rakowi – wydłużyła maksymalnie jak to możliwe, by "przygotować" Jaśka na to co nieuniknione. To Wielkie jak potrafiła Go oswoić ze śmiercią. Chciałabym mieć ten dar. Na razie pod maską uśmiechu jest paniczny strach.

Zastanawialam sie wlasnie jak skierowac janka do nas jak go odnalezc jak bedzie swiadomie korzystam z internetu. Masz racje slowa klucze moga pomoc. Zastanawialam sie tez co by bylo jakby janek za 10 lat dopisal kolejna notke. Jestem daleka nieznajoma a chciala bym choc wiedziec przez napomkniecie jak bedzie u janka w zyciu. Moze zimno mi powie. Moze u ciebie cos znajde. Na wszelki wypadek napisze tez slowa klucze u siebie. Dobry pomysl. Pierwsza-zona.blog

Nie wiem, na ile Jasiek skorzysta z tego, co mu zostawiła w spadku jego mama… ale czuję, że to MNIE, WIELU INNYM osobom – są tak bardzo potrzebne słowa: pisane przez Chustkę czy zorkę…

Bardzo chciałabym coś napisać, bo niezwykle poruszyły mnie te dwa teksty Chustki, które zamieściłaś. Ale nie potrafię niczego sensownie ująć w słowa.
Siła oddziaływania Joanny była niesamowita.

Otarłam się o to doświadczenie samotności. I wiem, że czai się gdzieś za rogiem. Zastanawiam się, czy mogę się na to przygotować, choć wiem, że nie mogę.

lapidarny, od kamienia. bo napisac cos na kamieniu ciezko. trzeba sie dobrze zastanowic. bo i twardy i trzeba wiele zaplacic. kamieniarzowi.

No i się poryczałam… piękne to co napisałaś, piękna JEST ta Ich miłość po prostu…
Ściskam

Wiele miesięcy temu Zorka uświadomiła mi,że nie jestem rakoodporna. Zaczytałam się w Chustce, stale myśląc o swoich małych dzieciach.
Tak, wiele z nas, samolubnie czerpało z Chustki poczucie, że czas nagli i chciało robić więcej i lepiej dla swoich najbliższych.
Jeśli choć jedna kobieta dzięki tym blogom , pochyliła się, zatrzymała i zrobiła badania "dla świętego spokoju" , to jakże Joannie, Magdzie i innym, nie dodawało to sił ?

Nie nam oceniać, co i kiedy dla Janka jest czy będzie dobre. Oni to na pewno ustalili.
Ona pozwoliła nam tylko postać przy swoim łóżku…

Ktoś wyżej napisał, że ten list do syna Chustki, to tylko chęć pokazania się. Zmroziło mnie. Nie chciałbym, żeby to była prawda, ale niestety taka myśl również przemknęła mi przez głowę.
Czytam bloga Chustki od dawna, jest mi bardzo bliski. Moja mama zmarła na raka, kiedy miałem 16 lat. Z tego samego powodu Zorkownia również jest dla mnie ważna.
Blog to nie jest ciche i spokojne miejsce, szczególnie taki jak twój – znany, popularny i podlinkowany chociażby przez WO (swoją drogą – Gratulacje!).
Pisałaś kiedyś Zorko, że nie ośmieliłabyś się opisywać śmierć ludzi, których poznałaś. Dlatego wybrałaś bezpieczną formę literacką, gdzie nie można rozpoznać prawdziwych wydarzeń i osób.
Piszesz o znanej osobie i publikujesz jej teksty – bardzo osobiste. Dlaczego uzurpujesz sobie prawo do kontynuowania jej dzieła? Wokół Chustki było i jest wielu przyjaciół, żadne z nich nie zdecydowało się na taką opowieść. Dlaczego uważasz, że możesz wtargnąć w ten sposób w życie tego chłopca? W komentarzach do poprzedniego postu piszesz, że pytałaś o pozwolenie męża Chustki. Rozumiem, że ona sama nie dała ci takiego namaszczenia.
Naprawdę nie chciałbym, żeby to co robisz okazało się chęcią zaistnienia na fali popularności Chustki, bo w ogóle nie powinno być ci to potrzebne. Nie rozumiem intencji, wymiana paru maili i wspólne plany redakcyjne to moim zdaniem za mało by brać się za publikację osobistych zapisków Chustki, i to zaraz po jej śmierci. Gdyby zrobił to jeszcze jej mąż.. Zorko, bardzo cię szanuję, ale nie umiem zrozumieć.

Pisze dzis po raz pierwszy, z telefonu, wiec jako Anonimowy, ale zapewniam, ze anonimem byc nie chce i konto potrzebne zaloze, zeby moc nadal TU byc, na Twoim blogu,Zorko. Tylko jedno jeszcze: dobrze, ze jestes.
Agnieszka Fe.

Jestem pewna, że kiedyś syn Joasi będzie szukał każdego śladu swej Mamy, ten zostawiony w Twoim wpisie będzie dla Niego bardzo cenny i ważny.

Ja się bardzo cieszę jak mogę jeszcze gdzieś znaleźć myśli Joanny. Chociaż nie mam do tego zupełnie prawa też chciałabym, żeby ta historia miała ciąg dalszy, chciałabym wiedzieć na jakiego człowieka wyrośnie Jan i jakie rady na życie przekazała mu Mama w listach. Bardzo mi się podoba, że przyjaciele Joanny (wirtualni i nie tylko) zostawiają na swoich blogach ślad i wspomnienie o tej wyjątkowo walecznej kobiecie. Dziś na jej pogrzebie kościół był zapełniony ludźmi w pomarańczowych szalach, szalikach i chustkach, mam nadzieję, że jej syn zapamięta ten widok i będzie mógł być dumny z tego, że jego mama była ważna dla tak wielkiej liczby osób.

A mnie zastanawia dlaczego niektórzy, pomimo posiadania kont na bloggerze i nie tylko, a nawet piszących swoje własne blogi, jest tak tchórzliwych, że pisze tu anonimowo? Fuj tchórze.
P.s.
Konta póki co nie mam i dlatego piszę jako anonim. Jednak jak widać, posiadanie konta nie przeszkadza dowalać jako anonimy.

A ja kochana Zorko chce zebys wiedziala ,ze podziwiam Cie i ucze sie…Tak ucze sie,czerpie garsciami z Twojego bloga.Masz racje to miejsce jest bezpieczne i cieple i ja to czuje cala soba.Takie miejsce potrafia stworzyc tylko nieliczni.Dziekuje…

Cóż, bloga Chustki znałam niemal od pierwszego dnia, od koleżanki z oddziału hematologii. Zajrzałam też na Jej znajome blogi. Widać, że Wy Wszystkie bardzo Ją kochałyście i Jej odejście bardzo Was boli. A żałoba tak naprawdę dopiero się zaczyna. Ale pomyślcie Wszystkie – wszystko to jest publiczne, na wskroś internetowe, może przeczytać to każdy, Piotr, Babcia B., nawet Jasiek. Nie dość, że Joanna prosiła "nie żryjcie się", to jak poczują się Oni, którzy zostali z uczuciem uporczywej pustki, czytając to wszystko pod datą 3 listopada?
Powtórzę: może jednak trochę ciszej dzisiaj… Wszyscy ją ceniliśmy, to piękne, że została wspominana w tylu miejscach, każdy miał dobre intencje, każdy okazuje ból w inny sposób.

Vucibatina

Zorko, mam nadzieje, ze Janek nie bedzie za kilka lat miał problemu z dostępem do bloga swojej Mamy. Bo ja tego najbardziej bym sie chyba obawiała. Chcialabym sie mylić… Czy dobrze zrozumiałam intencje?

Agnieszko,… trafiłam do Ciebie od Joanny przeczytalam całość i jestem pod wrażeniem Twojej siły… ostatni wpis… dziękuję

Ech, ludzie.
Taki dziś smutny dzień. Pożegnanie Chustki. Dla jej bliskich – koniec pewnego bardzo ważnego etapu, początek zupełnie nowej rzeczywistości. Bardzo serdecznie im współczuję i kibicuję, żeby oswajanie nowej sytuacji przebiegło jak najłagodniej.
Przecież Jaś wiedział, że Asia pisze bloga. Przecież dzieci korzystają z internetu. Pytanie tylko, kiedy Jaś będzie już na tyle "duży", żeby wszystko przeczytać i zrozumieć, od A do Z. Ale to już naprawdę nie jest nasza sprawa. To jest sprawa Jasia. I dajmy mu święty spokój.

Nie widzę w notce Zorki niczego niestosownego. Rak to nie katar, bliscy chorych, również Asi, wiedzą to najlepiej, więc i "ujawnione" notki pewnie nie będą dla nich zaskoczeniem. Każdy z nas żegna się z Chustką po swojemu, tak jak czuje. Zorka pożegnała ją w ten sposób, z czułością, bardzo osobiście, dając Jasiowi kolejny dowód na to, że jego mama była fajną, silną i dobrą kobietą.

Pierwszy raz słyszę o li, mar, nie będę googlać, bo mi się nie chce, nie mam takiej potrzeby. Mam Zorkę, miałam Chustkę. Odpowiada mi Zorkowy sposób opisywania rzeczywistości, odległość (chciałoby się powiedzieć: dystans, ale to jest coś wręcz przeciwnego, bliskość), tliwość, szczerość, pisanie Prosto Z Serca.

Agnieszko. Masz lekkie pióro, dobrze się Ciebie czyta. Oprócz tego masz też niesamowitą zdolność wyłapywania różnych niuansów, detali i wielką wrażliwość na drugiego człowieka. Dziękuję, że piszesz o najboleśniejszych sprawach, prosto, bez owijania w bawełnę, celnie.

Dobrze, że jesteś.

Smutno będzie bez Chustki. Smutno jest…

Zorko.
Wszystko zrobiłaś jak trzeba.

Nie wyobrażam sobie ważniejszego gestu, niż przekazanie dwóch notek Joanny.

One są z tu i teraz. Skąd to śmieszne przekonanie, że ocalejemy, aby wyciągnąć je kilkanaście lat później z cylindra? Skąd miałaby się wziąć ta buta, aby chować je dzisiaj przed umierającymi i ich bliskimi?

Nie ma właściwszego miejsca. Nawet blog Chustki nie mógł służyć do tej ciszy i mówienia.

Pewne rzeczy nawet Chustki mogą mówić tylko tym, którzy znają się na umieraniu.

Pewne słowa muszą pójść w świat, spokojnie, papier lekki jak ulga przykryje kamień na kamieniu, stępione nożyce.

I list do Jasia, Janka, Jana.
Jeśli umierająca na raka mama od początku świadomie rozmawiała, mówiła, troszczyla się, nie bedzie ważniejszych listów z przeszłości niż ten, który zostawiłaś, Zorko. Moja przyjaciółka wiele lat szukała znajomych swojej zmarłej na raka mamy, chodziła rozmawiać, wszystko było i jest pamiątką po mamie. Całe życie poświęcone było zbieraniu mamy z tych okruchów, takiej mamy, której potrzebuje dorosły człowiek.

Ale najważniejszy był list od mamy, który przed śmiercią napisała każdemu ze swoich dzieci.

Słowa mamy.
Prawdziwe.
Po latach zawsze należące do mamy. Z wtedy. Z jej bólu, samotności i miłości. Nie ma innego dziecka takiej mamy. Ono wie, że mama umarła. Nikt nie wie lepiej niż dziecko.

Widziałam to poszukiwanie śladów mamy przez niemal 20 lat. I jednocześnie nie znam wspanialszego człowieka niż dorosły, który wyrósł z tego dziecka.

Przerzucić umierającą siebie w przyszłość dziecka da się tylko tak. Miłością i słowami.
Dlatego w tej notce – nitce do kłębka, wszystko jest jak trzeba.

Widzę jadowe zęby powystawiane tu i ówdzie. Trudno.
Nie ma w tej chwili znaczenia, kto co wie, czyja była Chustka bardziej. Nikt nie ma wpływu na to tym bardziej, kogo bardziej jest Jaś. Jaś jest swój własny i jest sam, będzie sam, będzie czekał na słowa, które przestały kilka dni temu płynąć.
I tak, uważam, że ważniejsza będzie dla niego kiedyś świadomość, że te słowa mama miała zgromadzić dla niego na zapas, w książce, niż "taktowne" czekanie pół życia na rozmowę czy wysłanie listu.
Zorko, jesteś teraz, wszystko zdarzyło się teraz, i teraz zaczyna się nowe. Zapasy dla Janka trzeba przygotować, będą czekały. Miała zapas zrobić Joanna, nie zdążyła, Ty mogłaś, miałaś kilka dni więcej, wiesz z hospicjum, że gdyby jeszcze kilka dni, to….

Powtórzę: nie ma w tym nikogo ważniejszego od Jasia.

I nawet bójki na blogach i pomówienia są częścią tej historii, z jaką Jaś zmierzy się na blogu Joanny i – na Twoim. I tych miłych ludzi, którzy aluzyjnie dają do zrozumienia, że oni to Joannę naprawdę i bardziej. Dobrze, nie kwestionujemy, nie ma to żadnego znaczenia, każdy odejdzie mądry własną historią i prawdą, tak.

Liczy się osamotnione dziecko, które będzie potrzebowało słów mamy, żeby żyć dalej. Przyjdzie po nie.

Wiem, że zrobiłaś dobrze. Masz prawo, musisz mieć to prawo, bo potrzeby słuchania nie uciszy u Jasia ani czas ani ludzie. Słowa muszą być tutaj gdzie są, poobrastac glonami komentarzy,to jest ten czas,kiedy powstały,doplyną i tak w butelce, ale są tam gdzie powinny. Joasia była z życia i internetu,zrobiłaś dobrze,zostawiając ten kamyk w lapidarium. Anonimy też umrą,zapomną, wytrzymaj. Blog wystawia Cię na uderzenia i pomówienia,podgryza Cię internet, dzieli prawa i spadek po Chustce,dobrze, niech dzieli. Ja myślę o dziecku które nigdy nie przestanie być głodne tych słów,które napisałas. One nie mogłyby być prawdziwsze – Joanna pokonała smierć oddając swoje słowa w depozyt Tobie żyjącej. Tak,pomozesz nimi.

Teraz cicho już. Więcej nie trzeba.