Hom’efeatured

Sufit, cztery ściany, łóżko pośrodku, okno po lewej, stolik, kroplówka.
Dom na teraz. Dom na amen.

Pomagam w prostych rzeczach, rozmawiamy, czasem masuję mu nogi. Codziennie odwiedza go kolega. Staje z boku, uśmiecha się, mówi niewiele. Na każde moje „zostawię was teraz, panowie” słyszę: „nie, proszę siedzieć”. Czasem opowiada mi o nim sprzed choroby.

– Pomógł wielu ludziom, wie pani? Jest zbyt skromny, ale ja opowiem.

Opowiada, patrzy z troską.

Dowiaduję się dopiero potem.

Więcej niż kolega.
Czterdzieści lat pod jednym dachem, przy kuchennym stole, z jedną sypialnią, ogródkiem za oknem.