Zadaniefeatured

…" Juz po wszystkim. Kładę się do łóżka. Już w nim śpi syneczek. To moje łóżko, w moim pokoju gdy jeszcze tu mieszkałam. To tutaj widziałam Ciebie ostatni raz. Tutaj głaskałam Twoje czoło i zamykałam oczy. Tutaj Mamo ostatni raz zabiło Ci serce, którego tak mi brak.
Nie mogę zasnąć. Nie wiem czy się boję, czy tak tylko mi się wydaje? Myślę.
Mnie nie wołałaś. Każdego z osobna tak, z każdym się jakby żegnałaś. Mnie nie zawołałaś.
I myślę, czy to jakiś znak? Czy ja sobie może nie zasłużyłam, albo ze mną było Ci najtrudniej się pożegnać? Myślę. Może mnie nie kochałaś. Może coś złego zrobiłam. Może byłaś już tak słaba, że trudno było Ci wymówić moje imię?
Łkając, zasypiam.
Budzisz mnie TY. Widzę Ciebie. Stoisz nade mną. Jesteś jak mgnienie. Mrugam powiekami, Ciebie już nie ma.
Boję się. Modlę. Zasypiam znowu.
Czy w ten sposób chciałaś się pożegnać ze mną? Nie umiem sobie z tym poradzić. Nie potrafię sobie wytłumaczyć. Wszyscy wokół, poszli dziś do pracy, zjedli normalne śniadanie. Samochody nadal jeżdżą. Ptaki na niebie. Cały świat niczym nie różni się od wczorajszego. A dla mnie, ten świat runął w ciemny, głęboki dół. Zawalił się. Dla mnie auta powinny stanąć, ptaki zniknąć, ludzie powinni tu przyjść i płakać razem ze mną. Bo mój świat przewrócił się. A tak nie jest. Nikt nie odczuwa tej tragedii? Czyli życie płynie dalej? I z tym także sobie nie radzę. Może kiedyś”…

12.03.2014.Patrzę za okno i widzę moc słońca. Słońca, które wypełnia każdy zakamarek świata. Potrzebuję go jak nigdy. Bo słońce daje nadzieję, siłę, radość. Ale i spokój. Tego mi trzeba. Radości, wiary, budzenia się życia … Wierzę, że teraz będzie już lepiej …

12 marca to dla mnie trudna, ważna data. 12 marca 2004 roku, początek końca. Końca bycia dzieckiem.
12 marca 2004 roku zmarła moja Mama.
Gdy zbliżała się data, teraz, już 10 lat później, już w styczniu czułam niepokój, napięcie. Chciałam poukładać pewne sprawy. Czułam, że poranione serce zabliźniło się. Czułam, że …że będzie dobrze …. 2014 rok miał być rokiem przełomu.
Lepszego ….. Czułam, że ogarnia Nas spokój. NAS …
• miałam na myśli siebie i mojego męża, bo wchodziliśmy w małżeństwo w cieniu śmierci Mamy … Wiele emocji, lęków długo z nas wychodziło …
• myślałam o moim Bracie, bo ważny jest dla mnie strasznie. Bo niedawno wziął ślub z ukochaną K. I tak strasznie kibicuję ich szczęściu … wspólnemu życiu …
• myślałam o moim ojcu, który po tej stracie też w końcu wyciszył się i zaczął budować fajny związek z fajną B… Zaczęło się robić patchworkowo 🙂 Poznaliśmy jej córkę. Zaczęło być miło.
Tymczasem przed Nami kolejna próba. Koniec nastąpił 17 lutego 2014 roku.

Ojciec nagle zmarł …

Nastąpił koniec bycia dzieckiem. Dla mnie i dla mojego Brata, ta rola już zakończona.
Jesteśmy dziećmi tak długo jak żyją nasi rodzice. Koniec.
Ja mam trzydzieści kilka lat. I choć sama jestem mamą, chciałam być jeszcze dzieckiem moich rodziców. Mieć to wsparcie. Świadomość, że ktoś czuwa.

Wyrzucam to z siebie. Potrzebuję spokoju, nadziei, słońca.
Dla mnie, dla mojego męża, dla moich chłopców, dla Brata i dla jego wspaniałej K.

Jedyne słowa, które mogą zamknąć tą historię, to słowa moje synka, już prawie sześciolatka, mojego T.: "Dziadek Stefan umarł …Mamo?? Czy to znaczy, że mąż i żona są teraz aniołkami razem. Są razem. Babcia i dziadek. Mąż i żona powinni być razem. To dobrze."

…

Kupiłam "Zorkownię" w księgarni:)
dziękuję ci za nią:)
Pozdrawiam
Ewa

Unosisz się, pływasz, wirujesz, porywają cię fluktuacje bezkresnej przestrzeni, w której nie ma dołu, góry, punktu odniesienia. Trwasz bezczasowo, bezcieleśnie, jesteś wolny. Jesteś świadomością bytu. Dookoła miriady podobnych do ciebie drobin. Przyjacielskich i dobrych, podobnych, ale całkowicie odrębnych i wyjątkowych. Jesteś pewien, że znasz je wszystkie z imienia. Jedne pulsują słabym białym światłem, inne migają kolorami, jeszcze inne zasysają się wzajemnie, wygaszając się i wyrzucając je z samych siebie, modyfikują ich barwę i sposób ruchu. Poruszają się ze zmienną prędkością i po różnych drogach. Niespodziewanie przyspieszają i zderzając się wzbudzają fontanny iskier. Błogie uczucie miłości, dobra i wiedzy jest rzeką która je obmywa, przenika i żywi. Stada bengalskich ogni pasą się szczęściem na bezkresnej łące…
I tak trwałoby wiecznie, gdyby nie…

Z prędkością tak ogromną, że aż nieodczuwalną, szczypta losowo dobranych drobin zostaje lekko wdmuchnięta pod kobiece serce do ciasnego, ciemnego i obcego świata oddalonego o bezkres, w którym zaczyna zlepiać się i rosnąć, replikować się i tworzyć odmienne i złożone tkanki. Tamte – bezkresne czas i przestrzeń, zamieniają się miejscami z obecnymi – określonymi przez granice i możliwość pomiaru – im stajesz się większy, tym bardziej tracisz pamięć o znanym ci do tej pory świecie… Im bardziej rośniesz, tym bardziej twój poprzedni świat staje się dla ciebie obcy, a coraz ciaśniejszą ciemność zaczynasz uważasz za swój dom. A gdy stajesz się wreszcie doskonałą i skończoną całością, twój ciepły i bezpieczny dom pęka jak bańka ukazując ciebie nowego. Oto z krzykiem pojawiasz się nagi i słaby, z brzemieniem grawitacji, zimna, bólu, jeszcze nieświadomy swojej małej wielkości.

Ecce homo.

W momencie narodzenia dla ludzi, już zaczynasz rozpadać się na drobne i homogennie wpadać w każdego napotkanego człowieka. Odtąd, czego byś nie zrobił, zostawiasz swój namacalny ślad we wszystkich ludziach, których spotkasz. Zapisujesz się w postaci szlaków neuronów w pamięci każdego z nich. W każdym zostawiasz część siebie i każdy z nich odbija cię na swojej sztancy siatkówek i zwija w rulon własnych zwojów. Pływasz w nich, drepczesz po ich ścieżkach, wydeptujesz czasem szerokie szosy, które nigdy nie zarosną, a czasem tylko małe, ledwo widoczne, wijące się dróżki. Żyjesz tutaj póty, póki inni cię przechowują. Czasem niosą ciebie i to co zrobiłeś, przez wiele pokoleń, czasem nie. Bo może krótko żyłeś, bo może zbyt mało zrobiłeś, a może zbyt mało ludzi miałeś dokoła siebie.
Jeśli masz szczęście, spotkasz bratnią duszę. Skąd będziesz wiedział, że to ona? Poczujesz. Drżą z tą samą amplitudą. Grunt, by nie ranić, bo pulsująca ogniem blizna po amputacji bratniej duszy bardzo boli. Biegnie z boku przez całe ciało – od stopy, przez łydkę, udo, bok korpusu i wnika w mózg. Nie goi się nigdy.

Okres, w którym czas jest jeszcze wielkością odmierzalną i ponoć ważną, a przy dużym szczęściu, zamknięty w klamrze kilkudziesięciu lat, uznajesz za jedyny i najważniejszy. Granice wyznaczone przez twoją skórę sa bastionem, którego bronisz zaciekle- przed drobnoustrojami, ponurym nastrojem, myślami. Wszystkim, co robisz kieruje strach- o zdrowie, o życie, swoje, innych. Zapominasz, że rozsypując się w proch, przeżywasz. Każdy z nas. Jeszcze tego nie wiesz, ale stado ogników za weneckim lustrem nieba pasie się i czeka, aż ci się przypomną. Zaraz tyko, gdy czas i przestrzeń ponownie zmienią się miejscami, odzyskasz pamięć i zaczniesz żyć. Wrócisz. Przestaniesz się bać.

We wszechświecie jest skończona liczba atomów, więc w twoich żyłach krążą drobiny gwiazd, kałamarnic i neandertalczyków. Oddychasz atomami, które były w płucach Hammurabiego, Farinelliego i doktora Mengele. Twoje kości znaczone są tą samą matrycą pierwiastków, co liść czy smog.

To, które się skleją w całość, jest wypadkową przypadku i kierunku Pierwotnego Oddechu, który popycha cię, każe ci kochać i tworzyć.

Non omnis moriar.

patrzę na Ciebie (nie chcę patrzeć) jak siedzisz blisko (dalej być nie można), mówisz coś do mnie (od dawna do mnie nie mówisz) i myślę, czemu jesteśmy razem (lecz razem wcale nas nie ma).

wyglądasz jak ten, którego kochałam (nie jesteś nim), ja jak kobieta, którą wybrałeś (to nie ona) i nadal bywasz blisko (nie pozwalam Ci się zbliżać).

oboje żyjemy (nie razem), śpiąc w jednym łóżku (bez siebie), podobno wszystko można zmienić (nie da się niczego), możemy wszystko (nie potrafimy nic).

i wiem (też wiesz), że tej ciężkiej żałoby nikt za nas nie odprawi.

D.

Te ważne momenty, zatrzymane w locie…

"Ona"

wyciągam złamaną dachówkę spod mchu
pod belką gniazda os
w dziurze piętka nieba

ona zgarnia braki, jak okruchy ze stołu
chowa ukradkiem do kieszeni podomki
dusi kaszel dłonią

tak nie można, mówię
a ona się śmieje, że do śmierci dożyje
i całuje piąstki wnuka

100 słów, zdjęcie środka chwili:
Kołysze się, wiruje, drży. Biodra, ramiona, stopy zataczają kręgi, wyginają się, zagarniają coraz więcej przestrzeni. W uwalniającym się ciele pojawia się przestrzeń, wiele przestrzeni. Czuję, że jestem jednym drganiem, kołysaniem, ruchem. Co zastygłe zapomina o sztywności, bezruchu, kontroli. Nie ma już tego, kto by kontrolował. Tylko wieczny ruch, przepływ, falowanie. Fala nadbiega i odchodzi, rozpływa się, rozmywa, zanika. Pozorny bezruch jest ziarnem, z którego wyrasta nowa roślina, figura, poza. Wiruję – ramiona, włosy, suknia… Spokój bezładu, bezczasu, nieustrukturowania. Nie wiem, co będzie, kiedy się skończy, kogo to obchodzi? Tańczę? Nie tańczę. Ja nie tańczę, taniec sam się tańczy. Jestem tańcem. Jestem.

Oto moje zdjęcie:)
http://filcakiispolka.blogspot.com/2011/10/magosia.html
Przeczytaj Agnieszko:)

Lato. Na pewno, bo pamiętam kłaczki waty z topoli wciągane pędem powietrza przez okna samochodu. I moją letnią sukienkę w kwiaty. I ciepły podmuch na kolanach.Jedziemy gdzieś w górę mapy. Słyszę jak nasza Trójka rozmawia, przekomarza się, kłóci, ale wiem, że mnie nie potrzebują. Sami załatwią swoje siostrzano-braterskie sprawy, ich głosy cichną. Zasypiają. W radiu leci jakaś letnia piosenka. Wchłaniam moment. Mąż kładzie mi dłoń na udzie i w tym momencie staje się miłość, spokój, bezpieczeństwo, pewność, sens. Przed nami droga jak w "Szybkim wierszu" A. Zagajewskiego. W przeciwieństwie do podmiotu, wiem dokąd zmierzamy. Jest dobrze.

Pamiętny dzień Szpital badanie w kierunku bezpłodności o co chodzi??? I diagnoza po badaniu Obustronna niedrożność jajowodów. Lekarz przychodzi po badaniu i mówi "Przcież jesteś zdrowa' .Świat się zatrzymał na długi czas…Dziś czekamy na dziecko urodzone w sercach naszych

Wytężam wszystkie zmysły, by móc znów zobaczyć Cię radosną, z rozwianymi przez wiatr włosami. Z całych sił staram się zachować obrazy SPRZED … kiedy uśmiechnięta wsuwasz biały welon w moje włosy, wzruszona bierzesz w ramiona mojego kilkudniowego synka, z troską przyklejasz plaster na skaleczone kolano mojej córeczki.
Zamykam oczy. Powracają obrazy rozdzierające serce na strzępy. Jutro mija miesiąc od Twojego odejścia. Klatka po klatce przesuwa się klisza. Twoja twarz tak bardzo podobna do mojej, tylko zbyt papierowa, o zbyt ostrych rysach, tak niespójnych z Twoją łagodnością. Twoje oczy, z których bije ból i strach przed tym, co nieuniknione. Usta zaciśnięte na zielonej, wilgotnej gąbce. Kurczowo trzymam Twoją rękę, chcę odwrócić los, zatrzymać uchodzące życie. Ciężkie łzy kapią jedna po drugiej na Twą chłodną dłoń, która jeszcze niedawno z czułością gładziła mój policzek… CISZA, bez tętna, bez oddechu, bez Ciebie…
Otwieram drzwi hospicjum. Świat pędzi dalej, świat się nie zatrzymał … mój się zatrzymał, nie mam MAMY…

W zasadzie jest tyle takich obrazów-fotografii, że trudno wybrać ten "najbardziej". Zdarzył się jednak taki dzień, który wciąż we mnie siedzi, mimo że ani ziemia się nie zatrzęsła, ani nic teoretycznie się nie zmieniło… Pozwolę sobie wkleić wpis z mojego bloga:

"Rano wzięłam się za sprzątanie.
Pozamiatałam, zmyłam podłogę.
W nowym, nieużywanym wiadrze od mopa znalazłam nowe opakowanie kwasu foliowego, którego szukałam po kartonach od kilku dni.
Umyłam przedostanie okno.
– Ostatnie umyję jak urodzę – zażartowałam do Męża, kiedy wcześniej wrócił z pracy.
Wyjęłam luźne jeansy i ulubioną bluzę.
Zerknęłam na zegarek.
Zrobiłam nam herbatę.
Miałam zamiar zacząć się ubierać.

I wtedy zadzwoniła Sarah, embriolog.

Wygląda na to, że zakończyliśmy pewien etap w naszym życiu.
Trzeci raz nie okazał się szczęśliwy.

Czas wyjąć z szafy magiczny wniosek o adopcję.
Przyjrzeć się mu raz jeszcze, choć wątpliwości nie mamy żadnych.
Dać jemu i nam odetchnąć, zanim wrzucimy go do skrzynki.

Po raz pierwszy.
Od lat.
Wszystko jest jasne.

I to nieważne, że jeszcze płaczę.
Wszystkie nasze nienarodzone dzieci muszą zostać opłakane.

A te, które być może już są na tym świecie, niech będą spokojne.
Spotkamy się.
Wierzymy w to całym sercem.
Już niedługo."

Wcale nie tak dawno temu, kiedy Zło nie wkroczyło jeszcze do świata opartego na iluzji bezpieczeństwa, żyła sobie szczęśliwa i normalna dziewczynka. Wkraczała w dorosłość, ale miała jeszcze w sobie dziecko, bo była bardzo szczęśliwa. Wiedziała o istnieniu Zła, słyszała o walących się miastach, niebu walącym się ludziom na głowę, końcu świata i o otwarciu się Piekła, jednak nie wiedziała czym tak naprawdę jest owo Zło, o którym tyle mówiono. Bardzo bała się tego Zła i modliła się do Stwórcy, aby chronił ją i jej rodzinę od Zła. Myślała o tym i czuła strach, ale te zmartwienia nie odbierały jej radości. Cieszyła się życiem, miała wszystko i wszystkich. Nie była zamożna, ale cieszyła się tym co miała i każdy słoneczny dzień zachwycał ja niezmiernie. Była wdzięczna Bogu za wszystko: za rodzinę, dostatek, świat i otaczające ją dobro.
Spotykała się z osobami, które kochała i była wśród nich szczęśliwa. Uważała, że lepiej jest mieć obok siebie kochających ludzi niż być bogatym i samotnym.
Dziewczynka była optymistką, ale nie była naiwna. Miała moment, w którym straciła wiarę w ludzi, zwątpiła nawet w Boga, ale tego lata uświadomiła sobie o tym, że dobro istnieje i świat jest piękny. Czerpała z życia garściami, jakby koniec mógł nastąpić następnego dnia. Cieszyła ją praca, najbliżsi ludzie pracujący z nią.
Praca, którą wykonywała, nie byłą szczytem marzeń, ale były tam osoby, z którymi była szczęśliwa. Uszczęśliwiało ja to, że są razem, w całym składzie. Patrzyła na to wszystko z uśmiechem.
Pewnego sierpniowego dnia w pracy, dziewczynka poczuła ogarniający ją zewsząd silny lęk przed Złem. Nie wiedziała skąd on się pojawił i przeraziła się. Nie znała tego strachu, był obcy i straszniejszy niż wszystkie inne, które znała. Czuła, że jej dusza jest poza ciałem, a obok niej jest coś złego. Cały dzień myślała o tym, ale potem przestała się martwić i pomyślała, że to nic takiego i nie ma powodu do zmartwień.
Następnego dnia odwiedził ją jej ukochany Kuzyn. Wspominali swoje psoty i wszystkie dobre chwile.
Zaczął się piątek. Była w pracy i żartowała z bliskimi. Potem zrobiła porządki w domu, pomogła Babci zrobić kluski z ziemniakami. Później zjadła je w pośpiechu, ponieważ jechała z Bratem i Babcią na mszę za Pradziadków. Była na nabożeństwie, odwiedziła cmentarz i Siostrę Babci. U Cioci dowiedziała się, że przyjechali do niej goście z daleka i ucieszyło ją to mocno. Radowała się także spotkaniem z chorymi dziećmi, które miało odbyć się następnego dnia. Przed dwudziestą wracali do domu. Po drodze babcia pokazała jej krzyż upamiętniający tragiczny wypadek. Mieli wstąpić jeszcze po coś do Wuja dziewczynki. Gdy zajechali, zastali tam dziwny mrok i słyszeli jakieś krzyki. Wtedy wkroczyło Zło w całej swojej okazałości. Dziewczynka nigdy nie czuła takiego przerażenia. Drżała na całym ciele i chciała bardzo jechać do domu. Po tym dowiedziała się o czymś bardzo strasznym. Wtedy skończył się świat, niebo runęło na głowy całej rodziny i bramy Piekła otworzyły się szeroko. W dziewczynce coś umarło, przestałą być dzieckiem. Bała się, wszędzie widziała zgliszcza dotychczasowego świata. Stało się coś, czego obawiała się najbardziej.
Odebrano jej Część życia, która przyczyniała się do jej radości i posiadania dziecka w sobie. Jej rodzina rozpadła się fizycznie, ale pod względem zażyłości się zjednoczyła i stałą się jednością. Była organizmem bez jednego Członu.Pomimo amputacji postanowiła trwać i odbudować świat, który choć odbudowany nigdy nie będzie normalny i taki sam jak dawniej. Wszyscy mieli świadomość, że będzie to bardzo trudny i długi proces. .
Potem, sześć dni po końcu świata wszyscy pożegnali Najmłodszego, którego bardzo kochali i, który wniósł w ich życie dużo psot i szczęścia. W tamtym momencie został zamknięty ich najpiękniejszy rozdział życia. Wszyscy tęsknili za Najmłodszym, a dziewczynka za swoim Kuzynem. Do dziś uczy się żyć bez Niego i nie wie, czy kiedykolwiek się nauczy. Tą dziewczynką jestem ja sama.

Piątek. Za oknem zdawałoby się wiosna. Grudzień, po południe. Ciągnę za sobą walizkę, a w niej puste słoiki dla mamy. Czekam na dworcu na regionalny, patrzę na zegarek. Jeszcze pięć minut. Myślę, że całe moje życie to czekanie. Za spokojem, za rozmowami z Nim, za Jego światem. Za końcem, który zamknie wszystkie przymknięte ciągle drzwi. Mówią, że każdy koniec jest początkiem, słyszę jak szepczą w mojej głowie. Początkiem – czegoś nieznanego, a więc z założenia lepszego. Myślę, że nie tak powinno być. Nie tak.
Pociąg przyjeżdża. Pokonuję schodki, walizka pokonuje je wraz ze mną, słoiki obijają się o siebie. Hałasują. Myślę, że całe moje życie jest jak ta walizka – ciągle gdzieś, ciągle z kimś, ciągle po coś. Gdzie? Z kim? Po co? Rozpakowuje, układam, wyciągam. Zapomniałam, że aby być dla wszystkich, muszę najpierw nauczyć się być dla siebie.
“Wolne?” – pytam kobietę rozwiązującą krzyżówkę. Kiwa, że tak, że wolne. Dziękuję. Siadam, walizka obok mnie, wyciągam książkę, a może artykuły biochemiczne. Nie pamiętam. Jestem zmęczona.
Rozglądam się dookoła. Obok nastolatek słucha muzyki, młoda dziewczyna rozmawia przez telefon. Chyba z matką. Staram się nie słuchać. Patrzę dalej, przed siebie. Obserwuję, próbując znaleźć coś dla siebie, próbując dostrzec coś, co zostanie ze mną, gdy pójdę dalej.
Siedzenie obok. Ona na oko trzydziestolatka, w kwiecistej spódnicy. Szarej bluzce, takiej jaką nosi moja babcia. Z zespołem Downa, nie uczesanymi włosami. Z białą laską w prawej dłoni, z grubymi szkłami na nosie. Obok on. Na oko starszy od Niej. Ubrany w stary, kremowy garnitur. I krawat. Niebieski w białek paski. On – niepełnosprawny. Z aparatem słuchowym. Z niewyraźnymi słowami. Jakoś tak magicznie wpatrzony w Nią. Z dłonią w Jej dłoni. Z dłonią na Jej kolanie. Z pocałunkiem na Jej policzku. On i Ona. Razem.
Nie omijam wzorkiem. Patrzę, podziwiam. Kwiecista spódnica odbija się echem. Tą miłość upchaną w wagonie, w regionalnym, jadącym do Olsztyna. Niezrozumiałą dla innych, zbyt wielką, by mogli uwierzyć.
Myślę, że o takiej właśnie marzę. O takiej mimo wszystko, na dobre i na złe. O takiej naprawdę.
Wysiadam. Uśmiecham się do Niego. Dobrym uśmiechem. Tak wiele chcę powiedzieć, tak wiele słów. Nie znajduję odpowiednich. Tylko się uśmiecham, tylko na to mnie stać. On uśmiecha się do mnie. I wiem, że słowa są niepotrzebne. Zrozumiał.

Mój obraz … dom, piękny ogród…kwiaty i słomka z poziomkami dla Niej…jej uśmiech i spokojne czy…cisza.
mój obraz to moje rodzeństwo trzymające się pierwszy raz za ręce 9 lipca 1999 roku idące za karawanem,mój 9 miesięczny braciszek ,którego niosę a który 12 lat później będzie trzymał mnie za rękę , idąc za karawanem, żegnając Ojca.
Mój obraz to duży stół i moje ukochane rodzeństwo dwie piękne siostry i pięciu braci, to miłość i lojalność,zaufanie i wspólny bagaż z dzieciństwa… Kocham Was bardzo.

Przyszła nad ranem, uśmiechała się, taka jasna cała, wysoka. Gładziła mnie po głowie, może była 5 rano..O 8 zadzwonił jej syn, że odeszła w nocy, że rozmawiali do świtu. Tylko ja 100 kilometrów dalej, a przecież jak przez ścianę.
Joanna

Danka
Styczeń. Zima, ale jakoś ciepło. Szpital. Kardiologia. Wchodzę do sali. Tata śpi. Nagle odwraca się i uśmiecha. Coś we mnie pęka. Rana boli. Chyba nie wytrzymam,ale jakoś duszę w sobie łzy. Rozmawiamy o wszystkim i o niczym. Tyle się tego nazbierało. "Może napijemy się kawy. Idź, Danuśko, zrób." Kiedy my razem kawę piliśmy? Szybko biegnę do szpitalnej kuchni, bo już nie potrafię powstrzymać łez. Żegnamy się. Podaję Tacie rękę. Taka ciepła, miła. Patrzy na mnie, tak jak kiedyś, albo mnie się wydaje. W drzwiach odwracam się. Siedzi taki przygarbiony, blady, siwy, smutny, bezbronny. I jak tu mu wygarnąć to, o czym tyle lat myślałam, co mnie męczyło, co mnie bolało? Jak? Kiwam ręką. Ot tyle. I teraz żal tych dwudziestu lat ciszy. Boli jeszcze bardziej…

Dzień jak co dzień. Idę wybiegać kilometry. Brama otwarta jak zawsze, zwierz nie ucieka – jak zawsze. Coś mnie tknęło, odwracam się, patrzę w mądre psie oczy. Chytrze mówią mi, że coś się święci. Myślę: "Nie kombinuj, pies. Wiesz/rz, że wrócę." Wracam po godzinie. Nie uwierzył.
2 dni samotnych poszukiwań, ulotki na slupach, poczta pantoflowa. Trzeciego dnia telefon o 4.30. Anonimowy człowiek widział czarnego psa parę przystanków dalej. Jadę jak w transie, obok mnie zimna smycz. Parkuję nieuważnie, wysiadam i biegnę przez las. Jednak truchatnie
od wiosny na coś się przydało. Nagle słyszę ciche dreptanie za plecami. Jest! Mam go, cały i zdrowy. Zziębnięty, głodny,
ale znaleziony. Nigdy, nawet u człowieka, nie widziałam takiej wdzięczności w oczach. Nawet nie lubiana jazda samochodem do domu w ogóle mu się nie dłużyła.
Tydzień później zaczęły wychodzić kleszcze. A jeszcze tydzień później zaczął chorować. Znów samotna 3 dniowa batalia o życie. Niestety nie udało się zastosować terapii, zwierz miał swój wiek i nie reagował na leki.
Moment pożegnania nierealny. W gabinecie na szczęście cudowne, ciepłe osoby.
Pozwoliły zabrać karton wypełniony ołowiem ze sobą.

wiem, że o psie 🙂 ale poczułam, że tak też można

k

Agnieszko, kiedy deadline?

Pozdrawiam,
Basia

Witam serdecznie!
Tyle się wydarzyło, nie wiem od czego zacząć, może od tego, nazywam się Edyta. Mieszkam w Starogardzie Gd. Myślałam, że najgorszy dzień swojego życia mam już za sobą. O naiwności jak się myliłam. Czy najgorszy może być płacz na własnym weselu..
płacz, opuchnięta buzia, krojenie tortu, płacz, spanie na osobnych łóżkach, napad, grożenie bronią żądanie pieniędzy od koleżków niestety wtedy już męża. Tego dnia runął świat, ale się podniósł. Tak było 12 lat temu.
Sklejałam swój świat kawałek po kawałku, misternie , może chaotycznie , błędnie, może za szybko chciałam.
I ten świat runął- 5 lutego o 18:50 odszedł mój ukochany Piotrek. Miłość mojego życia, moje drugie JA, razem z nim odeszłam i JA.
środek dnia w pracy telefon od siostry Piotrek umiera, spazm, płacz krzyk krzyk krzyk. Koleżanki wyciągnięte ze szkolenia, jedziemy samochodem, mamy benzynę, nie mamy pieniędzy, to nie ważne, jedziemy, dziecko samo w domu, krzyk, płacz płacz.
W szpitalu lekarz -to warzywo nie opłaca się podawać leków, krzyk, spazm, zwierzęcy krzyk..
Piotrek cierpi, dusi się, trzymam JEGO gorącą rękę, całuję, płaczę, chłodzę czoło, płaczę, wzywam księdza….ostatnie namaszczenie
Muszę jechać w domu dziecko obiecuję przyjechać za 2 dni całuję rękę, mojemu Piotrkowi lecą w kącikach oczu łzy ryczę, wychodzę tulę się do przyjaciółki wychodzimy ze szpitala.
Z samochodu dzwonię żeby podali tlen, nie wiem jeszcze, że PIOTREK JUŻ ODSZEDŁ.
Żyję tylko dzięki temu, że wiem , że czuł moją obecność.
Kocham Cię Piotrek i zawsze będę kochała.
Edyta

Leżę na zimnym, długim stole. Nade mną wisi aparat do zdjęć rentgenowskich. Głos kobiety ledwie dociera do mojej świadomości: "Proszę nie oddychać". I tak nie oddycham. Chyba mam połamane żebra, bo każdy milimetr przy próbie rozszerzenia klatki piersiowej, to kilometr bólu. "Proszę się odwrócić na bok". Dopiero po chwili dociera do mojej posiniaczonej pulsującej bólem głowy sens słów. Nie mogę się ruszyć, nie wiem jak położyć się na boku, bo ból blokuje mi ruchy. Zza ciężkich drzwi wychodzi młody mężczyzna. "Pomogę pani" mówi cicho. Wyciąga rękę, a ja z lękiem na nią patrzę, ale pozwalam sobie pomóc. Kątem oka łapię jego spojrzenie. On WIE, co się stało. I ja też już wiem, co zrobię, jak wyjdę ze szpitala. Wiem, co muszę zrobić, by następnym razem zamiast chłodu stołu rentgenowskiego nie dotknęło mnie zimno prosektoryjnej sali.
Rok później. Oddycham pełną piersią patrząc na wodę jeziora czterysta kilometrów od tamtego szpitala i lata świetlne od tamtego życia.

Naleśniki z makiem. Remik. Stosy kalendarzy do składania na kuchennej rogówce. Śmiech podrzucający wielkie piersi nad jeszcze większym brzuchem.

Szara twarz, papierowe ręce. Niesłyszące uszy słuchające radia. Oczy patrzące na nieistniejące. Umieranie wśród dzieci, najbliższych, modlitwy.

Tęsknota.
Naleśniki, remik, kalendarze, śmiech.
Spokój.

Siedzę i myślę, a im intensywniej tym większy mam mętlik w głowie. Mam tyle różnych strzępków fotografii przed oczami, że nie potrafię ich zebrać w jedną całość. Najwięcej emocji jednak wywołuje we mnie szczęście, żal, rozpacz i poczucie winy w jednym wspólnym zdjęciu zwanym "życiem"…

Był majowy, upalny dzień, który nie zapowiadał, że wydarzy się coś złego. Nasze szczeniaczki miały tydzień, były takie słodkie, białe z różowymi jeszcze noskami. Praca nad ośmioma szczylkami była tak ciężka i wyczerpująca, że zmęczenie było co raz większe. Sprzątając maluchom ich posłania nagle straciłam równowagę i upadłam. Byłam wystraszona i zdenerwowana bo zorientowałam się, że dwa szczeniaczki ucierpiały w tym wypadku. Z jednym syn i moja mama pojechali szybko do weterynarza ponieważ było bardzo źle. Mały dostał zastrzyki wzmacniające i był reanimowany. Po powrocie do domu gdy tylko wzięłam go na ręce poczułam, że odszedł od nas na zawsze. Jego maleńkie psie ciałko było bezwładne i zimne, poczułam straszny żal i poczucie winy, że to ja odebrałam mu życie. Bardzo płakałam przez dłuższą chwilę tuląc GO do siebie. Wiedziałam jednak, że muszę być silna dla pozostałej siódemki.
Nie był to koniec naszych zmartwień ponieważ po kilku dniach zauważyliśmy, że z drugim psiaczkiem coś zaczyna się dziać. Był bardzo słaby i nie mógł jeść. Pojechaliśmy z nim szybko do weterynarza gdzie od razu dostał kroplówkę i zastrzyki wzmacniające oraz pokazano nam jak go karmić. W tym dniu poczuliśmy co to znaczy walczyć o czyjeś życie takie małe i bezbronne nawet PSIE. Były chwile zwątpienia, że nam się nie uda. Widząc jak mały cierpi myśleliśmy, że może lepiej by było jakby nie przeżył. Co chwilkę po kropelce strzykawką wlewaliśmy mu do pyszczka mleczko. Tuliliśmy go i ogrzewaliśmy termoforkiem. Gdzieś w głębi serca była jednak wiara i nadzieja i nasze przekonanie, że nie możemy się poddać, że musimy o niego walczyć. Po wielu trudach nasza cierpliwość, upór i zaangażowanie zostało wynagrodzone. Udało się nam osiągnąć MAŁY SUKCES. Nasze szczęście nie miało granic. Z radością patrzyliśmy jak ON rośnie. Teraz jest już dorosłym 4 letnim psem, pięknym i zdrowym. Ciężko nam się było z nim rozstać ale wiemy, że ma swój dom, w którym jest bezpieczny, ważny i kochany.
Do dziś widzę jego pyszczek i czarne ślepka, które przypominają nam, że trzeba być silnym, że nie można się poddawać, że trzeba walczyć o każdy cud nawet ten najdrobniejszy byśmy mogli czuć się spełnieni i szczęśliwi…..

W albumie życia mnóstwo zdjęć. Są takie które wzruszają, które wywołują śmiech. Takie które smucą, sprawiają ból. Są też takie które chciałabym porwać, spalić, wyciąć z kliszy życia… Ale one wszystkie sprawiają, że jestem kim jestem. Są historią mojego życia, czy tego chcę czy nie…

Mam piękne zdjęcie, razy dwa. Jedno zrobione w roku 2008, drugie cztery lata później. Szpital, poród, chwila kiedy po wspólnych trudach małe leży już na moich piersiach. Trzymam je w ramionach, takie śliskie i czerwono – szare. Moje pierwsze słowa – cześć, słońce. I nagle rozbiegane oczka nieruchomieją! Patrzą wprost na mnie i POZNAJĄ! Wiedzą, że ja to JA! Moje serce zamiera, w krótkiej chwili rozumiem sens życia i mojego jestestwa. Dotykam czegoś boskiego.

Uwielbiam patrzeć na te zdjęcia. Kiedy Młode wystawiają moją cierpliwość na próbę. Kiedy jest tak głośno, że głowa pęka i własnych myśli nie słychać. Kiedy z braku snu chodzę pijana. Te zdjęcia pozwalają zbliżyć się do niepojętego, zadumać nad życiem, uspokoić.

Kiedy boli tylko lewe ramię
Nie można tłumaczyć objawów choroby wiekiem pacjenta. Nie powinno się. To upokarzające, odbiera wolę walki, nie pozwala na zebranie sił. Ale o tym najpewniej lekarze nie wiedzą, choć to naczelna zasada geriatrii. A geriatrów brakuje bardziej niż innych specjalistów. Mamy ich w Polsce 275 a potrzeba przynajmniej 800.
Starzeją się i mają zaćmę, zwyrodnienie stawów i gorzej słyszą. To prawidłowość, bo ze statystyk wynika, że po sześćdziesiątce większość ludzi cierpi przynajmniej na jedną chorobę przewlekłą, ale po siedemdziesiątce, już na trzy.
Byłam w niedzielę w towarzystwie dwóch pokoleń na obiedzie przygotowanym przez Seniorkę rodu. Obiad zapowiadany kilka dni, od soboty wieczór przygotowywany. Najulubieńsza zupa młodzieży, prawdziwa grzybowa z suszonych grzybów, płoteczki domowe, mięsko w ciemnobrązowym sosie (córka: wybacz mamo, Tobie nigdy takie nie wychodzi), marcheweczka taka jak tylko u babci i kapustka kiszona z witaminką C i kompot prawdziwy bo tylko z owoców prawie niesłodzonych picie jest pełnowartościowe.
Uroczyście, smacznie. Seniorka szczęśliwa, w perełkach, w uśmiechach. Nieco wolniejsza niż dawniej, ostrożnej stąpa z miską marchewki, nie przygotowała widelczyków do ciasta które przywieźliśmy.
Ale od jej serca można by odpalić zapałkę. Starość przez Boga tak została wymyślona, że starzeje się wszystko oprócz serca, miłości w tym sercu i chęci życia. Gorące serce każe każdego dnia myśleć o najbliższych, odmawiać za nich różańce, planować święta i myśleć o sukcesach wnuków i prawnuków. Nie straszne zwyrodnienia kręgosłupa, gdy wnuczka zamawia pierogi, krótka perspektywa tego co przed nami nagle wydłuża się, bo wnuczek kupił dwa bilety na „Kamienie na szaniec”. Dla siebie i dla babci. Gorące serce chce wyskoczyć z piersi, oczy zachodzą łzami i wtedy, tak jak wczoraj można wykonać telefon. Bardzo Was kocham i płakać w tym nagłym uświadomieniu, że jeszcze będzie przepięknie..
Nie mówcie więc seniorce, że lewe ramie boli, bo jak ma nie boleć, gdy się ma tyle lat. Moja Seniorka może Wam odpalić: a prawe młodsze, że nie boli?!

Wchodzę do pokoju, siedzisz na podłodze z Zu na kolanach, jesteście w coś zapatrzone. Zu oznajmia z entuzjazmem "Mama! Czytamy z babcią ksiozecke!", podnosisz wzrok i uśmiechasz się do mnie… Lśnisz szczęściem! Otwieram oczy- sypialnia. Nie poznałaś wnusi… Nie ma Cię już 9 lat… Przychodzi Zu, wpatruje się we mnie zatroskana… Przez łzy widzę Cię w jej oczach.

Mogę jeszcze jedną historię? Najwyżej nie upubliczniaj, ale podzielić się chcę, bo fajna:)

Siedzę na kawie u Babci. Babcia (lat 93)obiera ziemniaki i trze je na tarce. Musi zrobić kluski z mięsem(wyszło ich około 100), bo zaprosiła na Dzień Matki "kilka osób". Poza rodzicami i moim bratem,z którymi mieszka zaprosiła mnie z mężem, swojego syna z żoną, synem i szwagierką ("Bo jak ona ma sama zostać w domu? Przecież mamy nie ma…") i kuzynkę z mężem.I ona musi sama ugotować i koniec kropka.Babcia siedzi na krześle, ja na kanapie, ciasto, które piekę do kawy- w piekarniku, torcik w lodówce. Nagle mówię, że idę zapalić. Babcia mówi "A zapal tutaj". Ja lekkie zdziwienie, ale otwieram okno i walę w płucko. Nagle babcia wypala " Ania, ja Cię proszę Ty Kur.a nie pal". Dziczeję na sekundę, patrzę na nią. A ona siedzi z uśmiechem małego rozrabiaki i mówi "No co inni mogą a ja nie?" i płacze ze śmiechu. "Tak się zastanawiałam jak to przyjmiesz".

Przyjęłam.Rzuciłam kilka miesięcy po jej śmierci. Dla niej i dla siebie. Filmik z dalszej rozmowy w głowie i w telefonie

Czytam i ryczę…
Dziękuję Ci za Zorkownię.
Chciałabym mieć swój własny egzemplarz, ale na pewno się nie uda.
Zamiast zdjęcia napiszę o moim i mojego męża przyjacielu.
Wszystko zaczęło się w grudniu 2011 roku. Wyrok – rak złośliwy (na razie bez przerzutów) okolice żuchwy. Była operacja – miesiąc w szpitalu. Była chemia we wlewach, było naświetlanie – dwa miesiące w szpitalu. Gdy zbliżało się lato zaczął trochę dochodzić do siebie. Nie nie wskazywało, że spadnie na nas wszystkich kolejny cios. Miał wracać do pracy. Zrobili mu kontrolne CT. I cholera…wznowa. Druga operacja w innym szpitalu, bo wcześniejszy rozłożył ręce. Znowu chemia…znowu naświetlania… Lekarz powiedział, że pożyje tyle ile wytrzyma serce. Mogłabym opisać każdą naszą wizytę…jak niknął w oczach…jak później już nie wyszedł się z nami przywitać…jak dostaliśmy telefon o jego śmierci. Żegnaj Krzysztofie – miał 44 lata.

Mamy syna. Po dwoch nie udanych probach mamy nasz maly wszechswiat ktory codziennie nadaje naszemu zyciu sens. Mysle o kolejnym dziecku, maz chyba tych mysli nie podziela. W grudniowy wieczor zaczelismy malowac pokoj w szare paski z jednym, srodkowym, pomaranczowym. Spieszylismy sie bo za kilka dni wigila a my chcielismy dziecku prezent sprawic w postaci nowego pokoju. Wykonczeni padlismy do lozka. Zrobilo sie milo…potem mowie do meza tak troche z obawa: a jak bede w ciazy? a on na to "to domalujemy rozowy pasek"
To jest najwiekszy dowod milosci. I tak od 11 lat:))

Początek

Pamiętasz tamtą zimę, Królowo, kiedy przechadzaliśmy się ulicami nocnego miasta, powietrze było szkliste, podobnie twoje oczy. Tłumaczyłaś, że to nie wzruszenie, nie miłość. Co jakiś czas tylko twoje ciało przysuwało się do mojego – okutane w kożuch, dłonie szczelnie ukrywałaś w futrzanej mufce, ale ja czułem to ciepło i widziałem wysiłek z jakim odsuwasz się na odległość, co do której postronny obserwator nie miałby zastrzeżeń. Po co, Królowo? Widziałem, jak po kolei wszystkie gałązki twojego ciała nachylają się pod ciężarem pragnienia, słyszałem ich trzask, ich wycie. Ale twoja twarz była niezłomna, wpatrzona w świat niedostępny dla mnie, świat, o którego opuszczenie nie śmiałem cię prosić. Umierałem na twych oczach, Królowo. Patrzyłaś na to pełna bólu i skruchy. Twoje stopy unurzane były w śniegu, pachniałaś wiatrem i wilgocią. Szliśmy tej zimy razem, ramię przy ramieniu, kłamaliśmy oboje i oboje mówiliśmy prawdę.

Koniec

Trzymałam cię, naprawdę trzymałam. Nie wiem, kiedy przemieniłeś się w wodę, kiedy wyciekłeś ze mnie jak zmęczony płód. Nosiłam ze sobą przez lata wrażenie zaciśniętych pięści. Chciałam cię siać, żebyś rósł jak pole, żebyś rodził nabrzmiałe, ostre kłosy. Żeby świnie cię jadły, jak paszę, żeby raczono się tobą przy wigilijnym stole, żeby biskupi w purpurze patrzyli na ciebie z miłością, a starzec na drodze tęsknił do ciebie, jak ja tęsknię. Garson przyszedł, kazałam mu obedrzeć się z ciała, wyszorować światło pomiędzy żebrami. Teraz lśnię, ale ty umarłeś. Niech więc ślepną. Niech sczezną. W moich żyłach płynie pamięć bruzd na twojej twarzy, tej sieci utkanej z rozkoszy lędźwi i historii, którym nie dałeś czasu wybrzmieć. Zaczesałam włosy do góry, żeby moje oczy mówiły im o tobie, wymuskałam ciało, żeby jego zapach przypominał im o naszych nocach. Stoję przed nimi gotowa, ale oni widzą we mnie jedynie aktoreczkę z pomponami na sutkach. Ugryzę ich. Niech krzyczą.

Taki mój kolaż…
Kochana Aniu!
Minęło już prawie pięć lat jak nie ma Cię tutaj z nami,
odeszłaś do najlepszego domu. Wciąż jednak jesteś obecna w sercach i myślach wielu ludzi, a moja tęsknota z Tobą nie zmalała ani odrobinę.

Pojawiłaś się w moim życiu w lutym 2009 roku, tylko „na chwilę”.
Widziałyśmy się zaledwie kilka razy na zajęciach na uczelni jednak moje
serce skradłaś już na zawsze. Twój uśmiech i ta niewiarygodna chęć
życia w oczach sprawiła, że i ja pomyślałam: życie jest piękne,
warto żyć!
Chciałam Ci o tylu rzeczach jeszcze opowiedzieć, jeszcze raz zobaczyć
Twój niesamowity uśmiech i śmiejące się do świata oczy, jednak stało
się inaczej… Spotkamy się jeszcze, zapewniam Cię Aneczko…
Napiszę Ci więc jak bardzo Ty zmieniłaś moje życie i jak ciągle
sprawiasz, że budząc się każdego ranka pragnę wykrzyczeć: życie
jest PIĘKNE!
Pamiętasz Aneczko jak opowiadałam Ci przez telefon o moim marzeniu
związanym z odwiedzinami w moich ukochanych Włoszech? Powtarzałaś mi do znudzenia: zobaczysz, pojedziesz… No i pojechałam Aniu! Właśnie dzięki Tobie. Jak inaczej wytłumaczyć fakt, iż ja, osoba stojąca twardo stopami na ziemi, zdecydowałam się na wysłanie jednego sms-a,który później okazał się być tym 400, który uprawniał do spędzenia dwóch najwspanialszych tygodni w moim życiu we Włoszech? Ja
nie potrafię wytłumaczyć tego inaczej, jak właśnie Twoją pomocą z nieba Aniu. Zapewniam Cię, że nie zmarnowałam ani chwili z tej
wycieczki, a niesamowite wrażenia pozostaną w moim sercu na zawsze.
Studia… Tak bardzo cieszyłaś się każdym dniem spędzonym na uczelni,
nawet tymi nielicznymi w przerwach między kolejnymi pobytami w szpitalu…
Obiecałam Ci wtedy, że cokolwiek będzie skończę te studia, a
właściwie skończymy je razem. Więc Aniu melduję wykonanie zadania, 7
lipca 2012 roku uzyskałyśmy, tak Aniu uzyskałyśmy (nie mam co do tego żadnych wątpliwości, że byłaś tam ze mną) tytuł magistra… Życie jest piękne!
We wrześniu 2010 roku, także bardzo namacalnie poczułam Twoją obecność w moim życiu… Jako jedna z 10 osób niepełnosprawnych z całej Polski zostałam wybrana do udziału w projekcie „Małe Kilimandżaro” organizowanym przez Fundację Anny Dymnej „Mimo Wszystko”. Jakaż była moja radość Aniu. I chyba Ty jedna tylko wiesz jak bardzo z tą radością mieszała się ogromna obawa, jak sobie poradzę, przecież tak bardzo boję się wody. A czekał mnie praktycznie cały tydzień na
mazurskich jeziorach, ba, nawet spaliśmy na jachtach, a co za tym idzie
kontakt z „suchym lądem” był naprawdę znikomy.
Aniu, pomyślałam wtedy o tym, jak Ty dzielnie i z godnością walczyłaś
z chorobą i stwierdziłam, że nie mogę Ciebie zawieść, bo bym Cię
zawiodła, a tego nie robi się przyjaciołom, prawda?
Podczas każdego dnia, każdej godziny i minuty rejsu utwierdzałam się w
przekonaniu, że życie jest piękne i nigdy nie można się poddawać, a
każdy lęk jest do pokonania!
Aniu, każdego dnia spotykam na swojej drodze ludzi wyjątkowych. Nade wszystko chciałbym podziękować Ci za Twoich cudownych rodziców, za
najcudowniejszą MAMĘ ANIOŁA (tak Aniu) Panią Janeczkę, która ma w
sobie tyle ciepła, życzliwości i otwartości dla drugiego człowieka i jak nikt znosi moje marudzenie przez telefon praktycznie o każdej porze dnia. Przecudowna osoba! Nie jedyna zresztą w moim życiu. Gdyby nie ci
wszyscy przyjaciele, znajomi, którzy wnoszą w moją codzienność tyle
radości pewnie znacznie trudniej byłoby mi twierdzić, że życie jest
piękne. To oni nadają kolorów mojej codziennej egzystencji.
I tylko czasem, gdy jest mi smutno i coś nie dzieje się tak, jak bym
chciała czekam aż promienie słońca rozświetlą Twoje zdjęcie Aniu i
choć po policzku popłynie jakaś zabłąkana łza nigdy nie wyrzeknę
się słów: moje życie jest piękne dzięki Tobie Aniu!

Do zobaczenia Skarbeńku!
Ania
Pamięci mojej przyjaciółki ANI SEWERYN, która odeszła do lepszego
świata 4 lipca 2009 roku po bardzo dzielnej walce z okrutną chorobą,
jaką jest białaczka.

Trudne
jest wtedy, kiedy idziesz na tomografię przed rozpoczęciem chemii i okazuje się, że oprócz guzków w płucach jest jeszcze jeden w przestrzeni zaotrzewnowej i on jest duży
kiedy przyjaciółka, która modliła się o twoje zdrowie pod paskiewiczowym krzyżem, teraz nawet nie dzwoni, bo jest zalatana
kiedy idziesz do pokoju Ruch Pacjentów i widzisz w papierach, że to IV stopień, już o tym wiedziałaś, ale teraz zobaczyłaś tak czarno na białym
kiedy musisz przejść na rentę i prosisz dyrektora o jedną klasę, cztery godziny w tygodniu, a on syczy, że nie ma o tym mowy
kiedy mówisz o tej rencie w domu i ktoś z rodziny nazywa cię wstrętnym pasożytem
kiedy trzy dni po chemii wychodzisz z łóżka i zmieniasz mamie pieluchę, bo nikt nie mógł przyjść ci pomóc

Prowadzę cię wolno do "gabinetu psychologa". Ciągniesz za ucho po podłodze przybrudzony plecak, ze wszystkich sił starając się nie patrzeć na mnie częściej niż nakazują Ci to własne obawy i zaciekawienie. Pókój jest równie obskurny, jak główna sala świetlicy, ale przynajmniej jest tutaj cicho. "Odrobimy razem lekcje, dobrze?" – pytam. "Dobze" – odpowiadasz. Nie patrząc w moją stronę wyjmujesz pomięty zeszyt do kaligrafii.

Słyszałam, że masz problemy, nie tylko z artykulacją wybranych głosek, i że nie znosisz zadań domowych. Że mama ma z tobą olbrzymie trudności. Że nie chcesz w ogóle słuchać, co ma do powiedzenia. Że codziennie toczycie ze sobą bitwy. Czasami to ona wygrywa, częściej – ty.

Przyglądam się, jak powoli zapełniasz pierwszą linijkę ciągiem tych samych liter. Od czasu do czasu spoglądasz na mnie ukradkiem, szukając wyrazów aprobaty lub krytyki, ale nie odzywam się.

Obserwuję Cię z wyrazem twarzy, jaki nadają mi okoliczności pt. "Chciałabym dowiedzieć się, kim jesteś". Nie wiem, jaki to jest wyraz. Cały wysiłek woli wkładam w to, aby nie wyglądać groźnie i 
jednocześnie nie zakładać żadnej maski. Zauważyłbyś, że nie jestem sobą i również nie pozwoliłbyś mi siebie poznać. Dzieci są w tym zakresie znacznie bardziej wrażliwe niż dorośli. Patrzę, jak z mozołem stawiając kolejne litery, swoim zwyczajem gryziesz palce lewej dłoni. Nie szkodzi, zajmiemy się tym gryzieniem później, na szczęście mamy siebie na dłużej. Martwi mnie jedynie to, że się mnie boisz. Postanawiam jednak dać ci czas.

Pod koniec drugiej linijki stopniowo zwalniasz, po czym zatrzymujesz się i zamyślasz. "Nudzi cię to?" – pytam o oczywiste. "Trochę" – mówisz i przygryzając palec wracasz do pisania. "Nie lubisz odrabiać zadań?" "Trochę" – odpowiadasz, nadal usilnie starając się na mnie nie patrzeć. "Zwykle odrabiasz zadania z mamą w domu?" "Tak" – odpowiadasz szybko. Połowa ręki na chwilę znika w twojej buzi. "Ale wtedy uciekam pod łózko" – dodajesz. "Dlaczego?" Nie odpowiadasz. "Mama jest wtedy dla ciebie niemiła?" "Trochę". Zapada cisza, przerywana jedynie cichym szuraniem ołówka o papier. "Teraz bardzo się postarałeś, litery, które napisałeś, są piękne i mamie na pewno się spodobają" – stwierdzam i w stwierdzeniu tym nie ma przesady. W porównaniu z poprzednimi stronami zeszytu twoja dzisiejsza praca naprawdę robi wrażenie. "A która jest najładniejsa?" – pytasz. Pochylam się nad zeszytem i wskazuję trzy najbardziej staranne litery. Rozpromieniasz się i całym sobą koncentrujesz się na tym, żeby kolejne również zasłużyły na pochwałę. Odtąd ciszę przerywają od czasu do czasu twoje prośby o wskazanie najładniejszych liter i moje odpowiedzi. Pracujesz szybciej, z większym zapałem, ale również staranniej. Pochwały wyraźnie dodają ci skrzydeł. Mija czas.

"Tata Kuba" – mówisz niespodziewanie, przecinając jeden z dłuższych okresów własnego milczenia. "To mój drugi tata, nie ten prawdziwy, bo mój prawdziwy tata umarł". "Przykro mi" – mówię i patrzę na Ciebie, ale uciekasz w pisanie. "Kiedy twój tatuś umarł?". "Jakieś dziewięćdziesiąt dziewięć dni temu" – odpowiadasz, nie przerywając swojej pracy. Zastanawiam się przelotnie, czy to możliwe, że je odliczasz, wracając myślą do przekazanej mi przez kogoś informacji, że twój biologiczny ojciec zginął w wypadku w grudniu minionego roku. Serce mi się lekko zaciska. "On jest
"z" " – dodajesz szybko. "Zły…?" – pytam niepewnie, bo wydaje mi się, że nie dosłyszałam ostatniego słowa. "Nie,Z. Z". "Ten tata, który umarł jest "Z"? "Nie, tata Kuba". "Co to znaczy, że 
jest "Z"?"

Lekko zaspany tramwaj wiezie mnie przez ciche ciemne miasto, zajmuję miejsce przy oknie i próbuję wypatrzeć czegoś za szybą. Ale w szybę uderza deszcz, rozmywa kontury, delikatnie zdejmuje ze wszystkich nieporozumienia i zgrzyty, otula ciszą tak czasem potrzebną po ciężkim dniu. Jest cicho i kojąco, a uśmiech błąka się gdzieś po mojej twarzy. Nagle, tak trochę niespodziewanie, przed oczami zaczynają przesuwać się obrazy, uczucia, smaki, zapachy i słowa. Jestem w swoim prywatnym kinie.

Tęsknota, która smakuje przypalonym mlekiem grzanym się w rondelku o sekundę zamyślenia za długo. Herbata, do której nieumyślnie wsypało się sól zamiast cukru i która parzy w język. Zapach zasuszonego i schowanego gdzieś między kartkami ulubionej książki kwiatka. Koślawy kształt słów wypowiedzianych kiedyś i później ciche spokojne milczenie, bo słowa wcale nie były tu najważniejsze. Makaron jedzony na śniadanie- nitki oblepione zielonym szczęściem o smaku bazylii. Bilety tramwajowe znajdowane w każdej kieszeni i mówiące o niecierpliwych podróżach w tą i z powrotem. Długie godziny spędzone na leżeniu na podłodze i snuciu planów i marzeń. Szukanie dłoni, ciepłej i kojącej, potrzebnej, żeby dalej funkcjonować. Łza gdzieś w lewym kąciku oka, która z wzruszenia i szczęśliwości nie może usiedzieć na miejscu. Długie rowerowanie, wata cukrowa, lepka i słodka. Uśmiechnięte oczy, zmrużone od słońca i takie dobre. Nagłe zachwyty nad codziennością, ale też wtulanie się w koc i szeptanie wszystkich marudzeń wiernej poduszce, która nie zdradzi tego nikomu. Stół, a na nim od zawsze te same talerze i te same twarze. Przekrzykiwanie się z opowieściami po długiej nieobecności. Noce i dni, godziny, minuty i sekundy, które zamieniają się w lata. 22 lata życia, które nieustannie wprawia mnie w zdziwienie i za które mam ochotę krzyczeć z wdzięczności, że jest.

początek/środek/koniec

Stoję. Korytarz… za mną drzwi izolatki.
Przede mną okno, widok na drugie skrzydło szpitala. Zbliżenie kadru, pielęgniarka pochylona nad noworodkiem – POCZĄTEK
Odwracam się, naciskam klamkę. Wchodzę. Liczę JEJ ostatnie oddechy… -KONIEC

Gdzie ŚRODEK? ŚRODEK fruwa zawieszony na dwóch cienkich nitkach między POCZĄTKIEM i KOŃCEM

To zdjęcie i myśl, że może mogłam lepiej liczyć ostatnie oddechy wracają uparcie każdego dnia.
Może mogłam bardziej, lepiej, więcej…

Gabinet USG.Doktor wodząc po zażelowanym brzuchu mojej kochanej,wpatruje się w czarno-biały monitor.Trzymając się za ręce staramy się opanować emocje. Nagle spośród plam wyłaniają się regularne białe kropeczki, kreseczki;kręgosłup,rączki, nóżki…Nagle wydało mi się,że rączka poruszyła się:
-hej tato!
Spojrzeliśmy na siebie,zaszklone oczy dziwnie piekły.Radość i strach przed tym co przeżyliśmy już dwa razy.Nadzieja przysypana piachem;zwątpienie i pustka po ulotnych chwilach szczęścia…
Przecież noc kiedyś musi minąć.Wracam do domu tą samą drogą enty raz, ale nie tak samo. Nie te same drzewa,nie to samo słońce,nie ten sam ja…
Moje ,Kosteczki" mają dwanaście lat, kiedy wracają ze szkoły machają do mnie:
-hej tato!
Czasami przykładają swoje paluszki do mojej dłoni i uśmiechamy się do siebie.Dwa Wszechświaty…
-hej Zosiu!

Dzień Matki, jak zawsze kupuję dwa kwiaty, dla Mamy i dla Niej- Babci, Mama dziękuje, przytula i wkłada kwiatek do wazonu. Babcia mówi to samo, co rok wcześniej: "dziecko, ja nie jestem Twoją Mamą, Matkę ma się jedną, ja jestem tylko Babcią", ale gdy jej tłumaczę, że jest również dla mnie jak Mama, to wiedzę w jej zaszklonych oczach te iskierki radości.

Te same iskierki pojawiają się, kiedy dowiaduje się, że zostanie prababcią, chociaż obiecuję siostrze, że nikomu nie powiem, przed Nią nie mogę tego ukryć.

Jest luty, czwartek. Wychodząc z domu żegnam się z Babcią robiąc znak krzyża na czole, mówię, że ma sobie jeszcze pospać z Bozinką i Aniołkami i niech jej się Aniołki śnią (mówimy tak do siebie odkąd pamiętam)i że ja bardzo kocham. Tego dnia dowiadujemy się, że siostra będzie miała synka, łobuza jak to mówi Babcia 🙂 tej nocy nie wracam do domu, mam iść na miasto z przyjaciółką, ale nie potrafię się bawić, mam wyjątkowo zły nastrój, spię u siostry. W piątek ok 13 dzwoni telefon, siostra wchodzi zapłakana do pokoju. Nic nie mówi, ale ja wiem…Jedziemy do domu, do Niej. Zasnęła w swoim pokoju, w swoim fotelu. Na stole leże obrana przez Nia pomarańcza, a obok uprawnienia Brata. Dostał je akurat w piątek, zdążył pokazał dumnej Babci.

Czerwiec, telefon, siostra zaczyna rodzić. Łobuz urodził się w dniu, kiedy Babcia skończyłaby 90 lat. Zabrakło kilku miesięcy. Przypadek? Nie! Po prostu chciała żebyśmy płakali w tym dniu ze szczęścia, a nie ze smutku.

Grudzień, piątek, tydzień przed Wigilią, Mamy coś długo nie ma w domu. Zaczynają się telefony, kto ją widział ostatnio, o której. Telefon, Mama jest na OIOMie. Stoję na grobem Babci i przez łzy krzyczę, że to niemożliwe żeby stracić dwie Matki jednego roku, że ma pomóc.

Wigilia, Mama na wózku, jeszcze słaba, przy niej w wózku wnuczek….