Krzesłafeatured

"Wyłuskać z pogardy"… sztuka opanowana przez tak nielicznych.
Chylę czoła!

…moja Mama byla pielegniarka…dyplom zdawala w 50 roku….na zastrzyki ,jak pamietam, chodzila pieszo i daleko…czesto za dobre slowo…bo tylko tyle w domu mieli ludzie.
…dla nas swoich dzieci szorstka byla….a wielka dobroc w dotyku i w zachowaniu miala przebywajac z chorymi …
…jak czytam co piszesz czasem o pielegniarkach….to mnie szokuje!…czy nie ma juz takich, jak moja Mama?…

co sie dzieje ?
D.

…

Zgadzam się z nitro, co trzeba napisać już napisałaś
I nie rozumiem
Dlaczego krzesła?

To piekny widok
Puste krzeslo obok cierpiącego człowieka to najgorsze, co może się przydazyc

Po przeczytaniu tego niezwykle fascynującego,poruszającego tekstu odczułam ogromną tęsknotę za prozą Kornela Makuszyńskiego.
Po prostu,za życzliwością dla siebie ,dla ludzi,za brakiem potrzeby
definiowania ludzi i za przyjmowaniem
ludzi takimi jakimi są

Mam maly problem z tym wpisem …. czy to proza czy juz poezja? 😉
Piękny człowiek, pieknie piszący, pieknie czujący.

Sluchalam Cie kiedys w Trójce.
Pozdrawiam bardzo ciepło.
I Dziękuję.

Hej Agnieszko,
przeczytałam dziś Twój ostatni wpis na blogu i pomyślałam, że się
odezwę. Ostatnią sobotę spędziliśmy w szpitalu na ostrym dyżurze. Aurelka (2,5 roku) bardzo dramatycznie zasłabła w samochodzie: brak
kontaktu, niekontrolowane ruchy, uciekające oczy, wymioty, wiotkość,
płytki oddech. Wyglądało to strasznie, jakby się gdzieś zapadała, skąd już nie ma powrotu. Na b. ruchliwej ulicy czekaliśmy na pogotowie, oszaleli z nerwów. Okazało się, że nagle skoczyła jej
gorączka i dostała tzw. dziecięcych konwulsji gorączkowych. Nic
groźnego, ale wygląda tak strasznie, że rodziców może przyprawić o zawał. Dość długo nie wracała do siebie, toteż spędziliśmy 6
godzin w szpitalu na ostrym dyżurze, razem z jej braciszkiem i
dzidziusiem-siostrzyczką. Gdy pierwszy stres miniął próbowaliśmy
jakoś się odnaleźć w maleńkim pokoiku, z Emką śpiącą w wózku i
co jakiś czas wymagającą karmienia piersią, Markiem biegającym i
próbującym wduszać wszystkie alarmowe guziki, wyrywać kable ze
ścian, rozbrajać monitory oraz Aurelką leżącą na łóżku, w
gorączce, bardzo biedną. I wtedy przyszedł do nas młody chłopak, który przedstawił się jako wolontariusz. Zorganizował drugie krzesło(sic!), żeby mój mąż też mógł usiąść, przyniósł synkowi
książeczki z oddziału pediatrycznego, zrobił nam herbaty i zajmował
Marca, kiedy Timo musiał iść do toalety. Po paru godzinach przyszła
jego zmienniczka, cudowna starsza pani, która wsparła nas głównie
dobrym słowem i herbatą, wysłuchała wszystkich opowieści mojego
synka o morskich stworach, a Aurelii przyniosła wydzierganego przez
wolontariuszy szpitalnego misia pocieszyciela. Na tym oddziale, gdzie
przecież nikt nie znajduje się planowo, wszyscy przyjeżdżają w
karetkach i toną w chaosie badań, diagnoz i łez bliskich, te osoby z wolontariatu były jak ciche anioły. Jedyni, którym się nie
śpieszyło, którzy wiedzieli gdzie co jest, kiedy być a kiedy
odejść. Na odddziale leżeli głównie staruszkowie w stanie
terminalnym, ale nie tylko, jakaś połamana nastolatka, dzidziuś,
który połknął baterię. Ktoś obok umarł, ktoś dostał histerii.
Rozdwajający się lekarze, pielęgniarki-sprinterki. Totalne
szaleństwo, a ci wolontariusze, zrzeszeni w jakiejś australijskiej organizacji, byli
jak kotwice i można się było ich uczepić, żeby się nie pogubić totalnie w tym morzu nieszczęść. Pamiętam, że kiedyś pisałaś o
> potrzebie wolontariatu w polskich szpitalach. Nie mam pojęcia, czy
gdzieś w Poznaniu są wolontariusze na oddziałach. W moich krótkich
pobytach szpitalnych spotkałam tylko raczej bezużytecznych księży. W
szpitalu w Niemczech też tylko jakaś pomoc duchowa, ale za to świetni rehabilitanci i opieka medyczna nie do porównania. Jeśli pielęgniarki Was lekceważą i zazdroszczą możliwości posiedzenia przy chorym, to już ich kompleksy wynikające z doli nie do pozazdroszczenia przecież. Ale jesteście potrzebni. A wolontariat w szpitalach to byłoby prawdziwe błogosławieństwo. WIęc jeśli
działasz w tym kierunku – to z całych sił życzę Ci powodzenia i
wytrwałości. Krzesła to obok łóżek najpotrzebniejsze meble!
Wolontariatowy miś zrobiony na drutach już czeka w łóżeczku, zaraz
kładę dzieciaki spać, a Aurelka bez tego misia nie chce już
zasypiać. W nocy przynosi nam go do łóżka. Wolontariatowy
miś-stróż.
Julia

Ale ja też widzę te krzesła fajnie 🙂 Zorka, co by to było bez tych krzeseł? Armia zasuwa, myje, robi zabiegi, zmienia opatrunki, podnosi i prowadzi na toalety i zajechana jest. Co by to było, gdyby nie krzesłowa cierpliwość i czas?
Wiesz co jest najcenniejsze dla tych ludzi?
Nie to, czy dostali ładny opatrunek i bezbolesny zastrzyk.
Właśnie to, co robią krzesła. Oni na to mówią "miłosierdzie". Najcenniejsze co masz do dania to swój czas, uwagę, potrzymanie za rękę, przytulenie – cokolwiek. Współbycie.
Mówię Ci to ja, z praktyką idącą już w tysiące godzin na oddziale paliatywnym. Zrozumiałam to w końcu. Na początku latałam jak pershing – od rany do rany, od basenu do basenu, od cewnika, do cewnika, od pieluchy do pieluchy. Aż mnie kiedyś jedna pacjentka przytuliła i mówi: "dziecko drogie, zwolnij trochę, ty tylko biegasz i biegasz". Jakby mi ktoś przyłożył w łeb obuchem. Myłam, dotykałam, znałam każdy centymetr ciał. A tak prosta rzecz, jak przytulenie wydawała mi się naruszeniem prywatności. Bez sensu, nie?
Teraz wiem.
Czasem robię drinka i podaję przez słomkę. I słucham, słucham, słucham.
I ostatnio z poszatkowanej parkinsonem mowy wyłuskałam: "jesteś dla mnie ważna jak córka".

Pozdrawiam
Agnieszka

Krzesła brzmią bezdusznie jak cała ta wielka Firma, która zajmuje się nami w potrzebie. Szkoda, że gdzieś w mozole mechanizmów zaginęła czysta misja niesienia pomocy bliźniemu. Trzeba mieć nadzieję, że kiedyś to się zmieni…
Nadałaś nowego brzmienia dla słowo Krzesło i czytając Cie nagle ten bezduszny klamot nabrał barw i stał się bezcenny.
Dobrze, że jesteście 🙂 każdy powód dobry by czynić dobro, często ważniejsi niż następne podanie pigułki.
Dziękuję

Zorka – wiemy :*

Jolu, przepraszam, ale ja jestem personelem wykwalifikowanym, jak to nazywasz. I dziwnie się czuję, gdy ktoś próbuje to tak rozróżniać. U nas nie ma wolontariatu. To wszystko, o czym pisze Zorka, robi właśnie personel wykwalifikowany.
Może to kwestia innego systemu. Nie pracuję w Polsce. Niemniej jakoś solidarność zawodowa i świadomość tematu karze mi się odezwać, bo znam wiele polskich pielęgniarek, które są i były bardzo oddane pacjentom. Znam też lekarzy, którzy oddanie pacjentom przypłacili zdrowiem i nie tylko. Tylko cicho o nich, bo jak to zwykle – lepiej "sprzedają się" czarne przykłady.

Pozdrawiam
Agnieszka

Nigdy nie byłam wolontariuszką. Ale poznałam hospicyjne krzesło. Byłam tylko młodszą przyjaciółką. Pojęcia nie miałam, co robić, nikt nie uczył, sama nigdy nie widziałam. Więc tylko byłam. Wiedziona intuicją i sercem. Słuchałam, przytulałam, poprawiałam kołdrę. Czasem nawet się śmiałam. Widziałam, jak rozjaśniają się przy mnie Jej oczy.
Byłam w takich momentach, pomimo wszystko, najszczęśliwszym krzesłem świata.
To szczęście niosę w sobie kolejne przez kolejne dni, które Ona spędza już po Jaśniejszej Stronie Świata.
Margolka

Jolu, w porządku, ja rozumiem, że człowiek przeżywszy na własnej skórze kontakt z tą bezduszną częścią – której istnienia nie mogę i ja zaprzeczyć – ma ochotę …. (tu pominę niecenzuralne słowa, którymi sama bym to nazwała). Przykro mi, że straciłaś Brata i jak się domyślam, musiałaś doświadczyć karygodnych zachowań ze strony personelu medycznego.
Kilka lat temu sama miałam ochotę popełnić czym karalny na jednej "lekarce" ze szpitala dziecięcego na Niekłańskiej w Warszawie za to, co zrobiła mojemu dziecku i do tej pory jak to wspomnę, to mam ochotę.
Myślę, że znam to uczucie.
Pozdrawiam
Agnieszka

Agnieszka i Wy przywracacie wiarę w ludzi. Fakt , że nie mieliśmy szczęścia w zetknięciu z personelem medycznym , ale wspaniale wspominam czasy gdy w Szpitalu w Rybniku ordynatorem była dr Anna Dragon , prowadząca jedyny na całą Polskę Oddział Rehabilitacyjny specjalizujący się w SM . Na zaproszenie dr Joanny Woyciechowskiej wyjechała na kilka m-cy do Stanów i już nie było do czego wracać. Wtedy wielu pacjentów straciło szansę na jakąkolwiek pomoc w leczeniu … smutne wspomnienia . Dr Dragon zrobiła wiele dobrego w życiu mojego brata , będąc specjalistą i człowiekiem. Nie wiem , gdzie teraz się znajduje , ale serdecznie ją pozdrawiam . Ukłony dla wszystkich – Jola Wawrzynek

Piękny wpis taki cichy i spokojny.

PS. Zorko przepraszam że tutaj o to pytam ale czy wiesz coś może na temat filmu o Joannie,czy będzie go można kiedykolwiek zobaczyć?Tak bardzo na niego czekamy.Serdecznie pozdrawiam Asia.

Przeczytałam również komentarze. Dla mnie określenie krzesło w stosunku do wolontariuszy znaczy tyle co wsparcie. W tym słowie mieści się wszystko, dobre słowo lub milczenie w zrozumieniu, trzymanie za rękę, rozmowa… informacja kiedy jest potrzebna, i współczucie, mądre z miłością i oddaniem dla drugiego człowieka.
Jesteście dla nas darem! dla nas i naszych chorych bliskich.
z wielkim szacunkiem
Ewa

wyłuskać z pogardy

brawo