Braćfeatured

autor Agnieszka Kaluga dnia 10.04.2013
Kategoria zorka

„Jestem najszczęśliwszy na świecie, że mam obok wszystkich, którzy mnie kochają.”

To prezent od człowieka, który nauczył się brać.

Od Pe.

Podobne wpisy

PowstaniePowstanie
TarasTaras
MotyleMotyle

  • piękne…niby proste, a tak trudne czasem do uświadomienia sobie…

  • Nie umiem brać. Nie umiem prosić o pomoc.

  • Anonimowy

    w życiu tak bywa, że najpiękniejszych rzeczy uczymy się często od tych najbardziej doświadczonych przez los.

    Ania 🙂

  • Trzeba nauczyc sie brac, to jest konieczne… Trudno jednak, gdy uczono cie, ze musisz byc Zosia Samosia… Zycie weryfikuje i uczy…
    Serdecznosci
    Judith

  • Miłość zwyciężyła 🙂

  • Nie potrafię brać… nigdy nie potrafiłam 🙁

  • znając historię Pe, bardzo mocno dociera do mnie istota tego zdania. Mocno poruszające.

  • Tak.

  • Anonimowy

    Sytuacja pana Piotra wynikła z błędu lekarzy.Czy jest szansa na odszkodowanie,które choć trochę pomogłoby Jemu i Rodzinie w tym ciężkim życiu?
    Bardzo serdecznie pozdrawiam i Ciebie i pana Piotra i dzielną Rodzinę – e-merytka

  • Trudno mi oceniać, wyrokować. Tym bardziej tu. Pe ma rodzinę i przyjaciół, którzy starają się dbać o jego sprawy.

  • 🙂

  • jak dobrze, że godzi się na to, by być obdarowanym:) i jaki to prezent dla tych, którzy ten dar przynoszą:)

  • ewa

    Najpiękniejsze jest to, że Pe mógł Im to powiedzieć.

  • niestety nie każdy ma to szczęście mieć koło siebie kochających ludzi.

  • Anonimowy

    Taaak, wiem po sobie…jak smakuje dawać, ale brać trochę gorzej. Ale dla innych to odwrotność, oni dają a my bierzemy. Panie Piotrze, codziennie …ściskam paluch za Pana. Ukłony dla rodziny – Jola W.

  • Nauczył się brać… Pracuję z pokoleniem, które mam czasem wrażenie, że tylko chce brać. I chyba nie do końca jest z tym szczęsliwe. Bo ten usmiech taki cyniczny i mało szczery. Kwestia pokolenia czy człowieka?

  • Ja nie mam przy sobie wszystkich których chciałabym mieć i wiem jak bardzo to boli, ale dziękuję za tych którzy są przy mnie i dają tak wiele szczęścia którego chyba nie potrafię docenić. CAŁUSKI DLA MAI której juz przy nas nie ma ale mam nadzieję że kocha nas chociaż w połowie tak bardzo jak My ja kochaliśmy – tatuś i mamusia,
    pozdrowienia dla Autorki i wszystkich czytelników bloga….