Po’wietrzefeatured

…

Ostatnio dużo rozmawiałyśmy. Żadnego splątania. No może raz, gdy powiedziała, że uczyła w szkole histerologii.

– Historii, tak? – upewniłam się.

– Nie, nie, histerologii. I geografii.

Gdy weszłam do pokoju, leżała z turbanem na głowie. Ulka-wolontariuszka uplotła go z szlafroka. Trzeba było wywietrzyć trudne zapachy i nie zaziębić Stasi. Pani Sindbad; śmiałyśmy się obie. Tym razem opowiadała o czasach, gdy była młodą nauczycielką. W innym mieście, przed ślubem, stratą wnuczki, córki i męża. Ta kolejność.

– Wie pani, byłam tam taka szczęśliwa, taka szczęśliwa…

Dotknęłam jej polików, szyi, sprawdziłam, czy ma ciepłe ręce. Ciepłe.
Jakoś nie mogłam ich puścić.

– Zdjąć turban?

– O, tak.

Zdjęłam, otwarłam szerzej okno, nie było wiatru. Stasia przymknęła oczy:

– Jak dobrze poczuć świeże powietrze, znów pooddychać. Bardzo lubię zimno, w domu śpię przy otwartym oknie.

Oddychałyśmy sobie nie mówiąc nic. Uśmiechnięte i blisko.

– Muszę jechać po synka. Zostawię otwarte okno.

– Dziękuję, serdeńko.

Odfrunęła po kilku dniach. Do zimnych zapewne krajów.

.