Zespółfeatured

Zorka, czy jest opracowany taki system porozumiewania sie jak w filmie motyl i skafander, czy rozmawiasz w ten sposob z Pe, ze wymieniasz kolejne litery alfabetu a on mruga na odpowiednia litere i w ten sposob formuuje zdania?

Zorko, podziwiam. Poruszasz struny, o których człowiek nie chce pamiętać, że je ma, bo tak łatwiej. Kontynuuj swoje rozmienianie się na drobne, boś jest Bardzo Potrzebnym Elementem tej rzeczywistości. Myślę, że dla wielu – niezbęnym. Chapeau bas!

A dla Pe – jak gardzę Onetem, tak ku pokrzepieniu serc: http://zdrowie.onet.pl/zycie-i-zdrowie/wiezien-wlasnego-ciala,1,5124686,artykul.html

Pozdrawiam, trzymając kciuki
Em

To dla mnie OSOBIŚCIE i PERSONALNIE jedna z najgorszych opcji.
Żywa, pełna świadomość w bezwładnym ciele.
Przykładam do siebie – daj Boże, żeby nigdy…
Chyba bym nie dała rady.

Za to u bliskich będę szukać do imentu – czy czasem nie jest TAK.
Nie spocznę, dopóki się nie dowiem.

Teść był w kontakcie do końca – jestem pewna.
Choć nikt mi nie wierzy (rodzina), ja wiem. Byłam przy nim non stop, widziałam. CZUŁAM.
To nie był zespół zamknięcia, to było umieranie na nowotwór.
Do końca (prawie) był w kontakcie, uwięziony w bezwładnym ciele.

Dotrzymałam mu towarzystwa mówiąc jak do myślącego, czującego człowieka.
Jednie kilka ostatnich godzin było już w bezwładnym odlocie…ale tylko kilka…

Niechby się Pe ocknął – tak jak bohater zapodany w onetowych linkach.
Przejmująca historia.
Jak dobrze, że ją opowiedział, że mógł!

Jak dobrze:)

Zorko, pięknie popiskujesz, dzięki :)))

Tak, ma Pani rację "poczuć" jest ważniejsze, bo niektórych rzeczy nie mozna opisać i żadne słowa tego nie zrobią. Dzięki Pani i temu blogowi uczę się wielu ważnych rzeczy. Dziękuję Pani za tę naukę, dziękuję za tego bloga, dziękuję za to piękno, którego nie potrafię opisać słowami, dziękuję za wszystko.

Pozdrawiam

Justyna

Przyłączę się do "podsumowań" jeśli można. Ja osobiście cieszę się widząc i mając możliwość czytania spostrzeżeń człowieka (czyli "Pani" Zorki ;)który odnalazł swoją drogę w życiu. Zorko, jesteś jedną z niewielu których codzienne obowiązki zawodowe (i już nie ściemniaj że taka z Ciebie amatorka, Ty zawodowcu, Ty!) mają absolutny sens i pomagają ludziom. Codziennie. Uważam również, że słowa są najpotężniejszym narzędziem w pracy psychoterapeuty, a Twoje umiejętności w posługiwaniu się nimi są imponujące. Masz wszelkie predyspozycje aby być wybitnym psychologiem (plus doświadczenia życiowe, plus ogromna empatia i delikatność). Przypuszczam, że Tobie bardziej ogrzewa serce świadomość, że komuś pomogłaś niż satysfakcja z napisanej książki i deszczu nagród.
Ale jest jedna sprawa której na Twoim blogu chyba nikt jeszcze nie poruszył a mnie intryguje. Dzielisz się z nami intymnymi momentami z innymi ludźmi. Czasem nawet fizyczną bliskością z mężczyznami. Tak bardzo mi się podoba że ktoś mówi o intymności która nie ma nic wspólnego z seksem a łączy osoby odmiennej płci w jakimś momencie życia. U Ciebie akurat zwykle w arcy trudnych momentach. Bardzo subtelnie. Bardzo po ludzku. Wydaje mi się że to bardzo ważne.
Poza tym jak słusznie zauważyła Oliwia dla nas czytelników forma bloga jest bardzo przyjazna bo dynamiczna. Pozwala się ustosunkować (w myślach albo nawet pisemnie!) i skonfrontować z odczuciami/wypowiedziami innych. To cenne.
Zwłaszcza, że nasze drogi pewnie nigdy się nie spotkają w "realu".

Pozdrawiam!

aga.ta (zza siedmiu gór, zza siedmiu mórz…)

Zorko,
Dzięki za odpowiedź.

Nie jest łatwo pogodzić tyle spraw. A Twoje studia o tyle mają wagę i sens o ile pomagają Ci poszerzyć wiedzę w działaniach które i tak wykonujesz. Nie są celem. Są środkiem/wparciem do tego byś mogła się rozwijać i lepiej pomagać ludziom którym jesteś bardzo potrzebna. Ale papierek jest też wymogiem jeśli chce się formalnie ten zawód wykonywać. W sumie to nie wiem po co to piszę bo przecież wiem że to dla Ciebie oczywiste 😉
Moim skromnym zdaniem to jest zawód dla Ciebie, nie poddawaj się!

Odnośnie "pestki" – to również uważam że oprócz tego że jesteśmy kobietami i mężczyznami to przede wszystkim jesteśmy ludźmi. Smutne i ubogie byłoby nasze człowieczeństwo jeśli dotyk był tylko seksualny. Zgadzam się, że czasem więcej jest troski i miłości w drobnym geście – jak choćby dłoń na czole – niż w tysiącu słów.

Chciałam się podzielić/polecić książkę, która jest dla mnie ważna bo opowiada prawdziwą historię i pomaga odnajdować sens w cierpieniu, umieraniu… i w zwykłym życiu. To Mich Albom – "Wtorki z Morrie". Możliwe że ją znasz ale może ktoś z Twoich czytelników po nią sięgnie. Ja często do niej wracam.

Miłego weekendu!

aga.ta

Zorko, mówiłam do Ciebie Pani przez szacunek. A tym darzę Ciebie bardzo mocno, bo takie Osoby jak Ty zasługują na wielki szacunek za to poświecenie i miłosć.

Wzrusza mnie twoja czułość w dotyku Pe. Czułość zawsze mnie porusza. Zawsze się wtedy rozczulam i serce mi mięknie:)

Justyna

Dzięki Aga.to i dzięki Zorko za tytuły książek.
Zaraz szukam i zamawiam.
Mój hit to "Sposób na umieranie"
http://www.dobreksiazki.pl/b5586-sposob-na-umieranie.htm

Być może już o tym pisałam.
Ta książka bardzo mnie dotknęła i wiele nauczyła.

Napisałaś tak, że wszystko słychać! Masz dar 🙂

Bardzo współczuję Pe. Jakimi jesteśmy szczęściarzami mając dwie ręce, dwie nogi, mogąc rozmawiać, śmiać się i płakać.

masz ten mail? heh.. świat jest za mały.. bo autorem tego maila jestem ja 🙂 dobrze, że są ludzie którzy ślą dalej i dalej i dalej… DZIEKUJE! 🙂 (oficjalnie kończe spam, Zorko- przepraszam)

"Atomek lżejszy o pół żołądka; od kilku dni na powrót w szpitalu – komplikacje pooperacyjne. Znów obiad z kroplówki, czekanie, noce bez snu".

Co z Atomkiem Zorko? Jeśli można, jeśli chcesz coś powiedzieć …
Marta