Pisankafeatured

To będą dobre święta. Taki mam plan. Tak się postaram.

Atomek lżejszy o pół żołądka; od kilku dni na powrót w szpitalu – komplikacje pooperacyjne. Znów obiad z kroplówki, czekanie, noce bez snu.

– Zrobiłem się miękki Lolek; widzisz, nawet teraz płaczę.

Widzę, jestem, uśmiecham nas jak umiem.
Czasem nie umiem.

Gdy wiozłam go na onkologię, nie widziałam nikogo. Teraz w kadr wchodzą ogolone głowy: prawdziwy Woodstock, rak and roll – kroi się impreza. Kroi.

Wracam do hospicjum. Korek zatyka mnie na moście. Poboczem śmigają kurierzy, szybują ptaki, czyjeś dziecię popyla na hulajnodze. W dole policyjne wozy, panowie robią notatki. Na betonie, prostopadle do rzeki, leży worek. Całkiem szczelny i smukły. Kształt bez złudzeń.

Bombardowanie trwa, nalot za nalotem.

Kolega, jeszcze wczoraj na treningu i na chodzie. Dziś zerwany mięsień, zator, śpiączka, niedotlenienie mózgu. Pakuję się i w tę imprezę, bo przecież na OIOM można wchodzić od 12.00 do 13.00 i od 17.00 do 18.00. Normalni ludzie w południe pracują. A trzeba być. Rozmawiam z żoną – wdzięczność, kamień z serca.
Szumi respirator, w uszach dzwoni cisza. Dotykam kolegi, głaszczę po włosach. Gdyby był przytomny, umarłabym ze wstydu. Kolejnego dnia potrafię nawet mówić. Tyłem do pielęgniarek.

Bum, bum, błysk.

Mail od Sylwii, chłopaki zachwycone laptopem. Ponoć udają piłkarzy i robią ze sobą wywiady video. Uśmiech. Ja też robię wywiad – z kimś z mojej osobistej Pierwszej Ligi. Z wywiadu jasno wynika, że markery niepokojąco skoczyły. Kolejna impreza się rozkręca. Raczej nie wyrobię, myślę. Tyle mam zaproszeń. Ale to Pierwsza Liga. Myślę.

Świst.

Pani Marianna bardzo chciała spędzić święta w domu, wśród sąsiadów. Nie da rady. Obiecałam, że w niedzielę wieczorem się uściskamy, że zdam relację.

– Oj nie, nie trzeba, pani ma rodzinę… Dużo będzie gości?

Opowiadam o Sylwii i dzieciach. Wpadłam na pomysł, przeforsowałam, rano zwożę towarzystwo. My, Be, dziadkowie, Sylwia z chłopcami, duży stół. Widzę wyraźnie, jak cała czwórka rusza do ogrodu, przeczesuje teren, goni zające. Kupiłam tonę drobiazgów. Ciekawe, bardzo ciekawe: wszystkie związane z euro 2012.

Gdy narysowalam Mariannie święta z Sylwią, pokolorowałam pisankę, dała mi najpiękniejszy uśmiech świata.

Zrobię więc, co mogę.

Póki nie pęknie mi serce.

.

  • Aby Zmartwychwstały Chrystus umacniał Twoje życie i napełniał je miłością i pokojem!
    życzy Anita:)

  • Anonimowy

    Jesteś aniołem. Roztaczasz wokół siebie spokój, zadumę, miłość.Życzę Ci wszystkiego co najlepsze nie tylko z okazji świąt.maria

  • Anonimowy

    hej, ślę uśmiech dla Twojego Serca

  • Niech Nadzieja płynąca z pustego groby
    daje Ci Zorko siły, "do zabawy na Tych imprezach" Niech każda osoba dotknięta nieborakiem rakiem w chwilach zwątpienia widzi światełko nadziei.I niech każda chwila przeżyta z drugim człowiekiem będzie Świętem .

  • spokojnie jak na wojnie, oblężone Sarajewo….<3

  • Oblężone, co robić.
    Jak kochasz swoje miasto, nie uciekasz.

  • Aga, a nie kosztują Cię te zabawy ostatnio zbyt wiele?

  • MW

    Nie może pęknąć, nie Tobie! Spokoju i nadziei – od agnostyczki.

  • Świąt spokojnych, ciepłych i pięknych
    Zorko)))

  • Mowi sie, ze np lekarze musza utracic czesc wrazliwosci zeby nie zwariowac w obliczu ciaglego obcowania z cierpieniem. Ale to chyba nieprawda, ty jestes przykladem ze mozna byc bardzo wrazliwa osoba a jednoczesnie pomocna i normalna.
    Zycze ci zeby te swieta naprawde sie udaly.

  • Inez, zawsze kosztowały, pamiętasz? 🙂

    Ale pewnie adekwatnie.

  • ewa

    Dobrych, spokojnych, i wesołych Świąt. I standardowo mokrego dyngusa 🙂

  • "Łzy nie są oznaką słabości, ale tego, że nasze serce nie wyschło"- gdzieś to kiedyś przeczytałam – nie wiem kto to powiedział, ale miał rację 🙂
    uściski dla Atomka i dla Ciebie

  • Róża

    Nie pęknie, na pewno nie. Nie Tobie.
    Zbyt duże jest, zbyt silne, żeby mogło pęknąć. Nawet w takich chwilach.

  • baa

    zrobię dla Twojego serca Tonglen..
    i dużo radości przy tych zającach i dużym stole.
    :*

  • Dziękuję.

    Radości w sercu dla was wszystkich.
    Oddychajcie miarowo i spokojnie. 🙂

  • Anonimowy

    Jesteś dobrym człowiekiem. Po prostu.

  • Oddycham – jako i Ty oddychaj.

    I zgadzam się.
    Jak kochasz – nie uciekasz.
    Dużo sił do tej "roboty".
    I dobrego resetu – może w święta, przy zającach?

    Wychodzi Ci reset…?

  • Anonimowy

    Wesołych, radosnych, spokojnych świąt i duzo nadziei i siły. I wszystkiego co najpiękniejsze

  • Anonimowy

    Czytając oczywiście myślę o Pani, ale też o Tych opisywanych z I Ligi i pozostałych. Dzięki Pani dobrą myślą wspiera Ich wielu ludzi, może taka myśl choć trochę by Im pomogła…Myślę oby nie było gorzej, chociaż cichutko marzę żeby było lepiej. Hmm,czytam i myślę że Pani jest z jakiejś Anielskiej Brygady…
    Dobrych Świąt, dla Pani, Rodziny i Podopiecznych
    Karolina

  • a wiesz, Ty jesteś w mojej pierwszej lidze. To co piszesz, muszę czytać kilkukrotnie, doceniając każde słowo, każdy przecinek i kropkę. U Ciebie wszystko się liczy. Każda moja łza. Spokojnych Świąt, Zorko Agnieszko, w powiększonym gronie. Dla tych, którzy będą w Twom sercu i głowie, współtowarzyszy Imprezy, tym bardziej.

  • Tyle masz zaproszeń Agniecha. Jak ty to ogarniasz? a moze układa ci sie dopiero, jak napiszesz? ja tak mam.

    Sciski dla Atomka od obcej wirtualnej baby. Na żywo to bym się zawstydziła na czerwono.

  • Układa mi się z dnia na dzień; jak mówię/piszę też, choć na to mam najmniej czasu.
    Ostatnio najwięcej tańczę na OIOMie z kolegą.