Silvafeatured

Poznałam Ciebie nie przez przypadek. To była ustawiana randka.
Wpierw telefon od Basi i informacja, że jesteś i że ja mam być (najlepiej natychmiast), że nikt inny – Basia to samorodny talent, umie naciskać odpowiednie guziczki. Umierała ciocia Ewa, nie było łatwo.
Jak zwykle zresztą.

Wiedziałam, że masz trzech synów – 8, 7 i 5 lat.
Przetrzasnęłam szafy – okazało się, że mój 8-latek cierpi na nadmiar rzeczy, z którego szybko można się wyleczyć.

Siatki z ciuchami prewencyjnie schowałam w bagażniku – niepewna, czy wypada na pierwszej randce.

Zanim weszłam do pokoju – ogrzałam ręce ciepłą wodą, uspokoiłam oddech, zostawiłam narwany dzień za drzwiami.

Siedziałaś przy nim, a jego prawie już nie było. Dlatego dla mnie byłaś tylko Ty – od samego początku.
Pierwszy raz taka hierarchia.

Kontakt złapałyśmy od razu.
Otwarłaś się cała. Przyjęłam wszystko.

Przed Twoim narodzeniem mama pochowała dwoje dzieci. Sama zmarła, gdy miałaś 2 lata – 6 dni po urodzeniu brata. Macocha pojawiła się w ekspresowym tempie i zajęła się chłopczykiem – „taki śliczny bobas”.
Dla Ciebie nie było za dużo miejsca. Ojciec pił, coraz bardziej.
Rosłaś sama.

Dziś masz 31 lat, matka nie żyje, ojciec nie żyje, macocha nie żyje.

Właśnie umiera Ci mąż.

Wiem od Basi, że wpadłaś na genialnie prosty pomysł: nie chcesz już tracić i nie chcesz się bać, dlatego gdy umrze mąż – odfruniecie i wy, cała czwórka.

A ja mam coś zrobić.

Postanowiłam poczekać, aż powiesz mi to sama.

I powiedziałaś.
Na szczęście mi powiedziałaś.

Podejrzewam, że korki, w których utknęłyśmy na półtorej godziny gdy wiozłam Cię do domu, były właśnie po to.

Rzeczy z bagażnika dostałaś na pierwszej randce – ograłam pięknie zbieg okoliczności, że niby to do świetlicy, na wydanie, a tu akurat Ty i Twoi chłopcy. Kac, przyznaję, był – ale w sumie inaczej nie dało by rady wepchnąć Ci tych siatek.

Chłopców poznałam później, przed samymi świętami.

Już po pogrzebie.

Masz fantastyczne dzieci: mądre, dobre, opiekuńcze i sprawiedliwe. Bawiliśmy się świetnie.
Najstarszy na pożegnanie mocno się we mnie wtulił. I mam pewność, że nie chodziło tu o wdzięczność z powodu LEGO stwora-potwora.

Wtulał się tak jak Ty.

Nie będę Cię dźwigać.

Jedyne, co zrobię, to pomogę Ci widzieć te dzieci tu i teraz.

One rosną przy Tobie.
I urosną – a Ty odpoczniesz w cieniu ich rosochatych koron.

Swoją drogą wiesz, Sylwio, że Twoje imię brzmi jak las?

.

  • Nie lubie splakiwac sie w robocie !

  • Anonimowy

    wiara w drugiego człowieka jaką mi dajesz-bezcenne.dziękuję.

  • zorko, piękna dusza z Ciebie:)

  • Anonimowy

    zabrakło mi słów..jesteś wspaniała

  • Anonimowy

    Zorko jaka Ty jestes wspaniałą osobą.
    Ile dobra, miłości jest w Twoim sercu.
    Podziwiam
    Monika

  • Trafiłam od Chustki i już zostanę bo tu ciepło i ramiona otwarte:)

  • Kupiłaś mnie, Zorko, tym wpisem. Też od Chustki. Zostanę.

  • Przecudne! <3

  • Anonimowy

    Boże, jakie to smutne 🙁 Dzisiaj na stronie onetu przeczytałam o Tobie i jestem pod ogromnym wrażaniem. Wieczorem się bardziej wczytam. Pozdrawiam ciepło!

  • Ola

    Zorko, pozwolisz, że się rozsiądę u Ciebie. I ogrzeję trochę Twoim ciepłem. Przeszkadzać nie będę, obiecuję! 🙂