Raporcikfeatured

…

Dwa miesiące odwiedzałam panią Olę w ramach hospicjum domowego.
Ciepły, dobry czas.
Zadomowiłam się zupełnie; wiem gdzie są przyprawy, gdzie najlepsza herbata, drewniana łyżka, cebula do pulpetów, kredki wnuczki i notes z programami TV.
Kolorowałam z Karolcią Scoobiego Doo, zmywałam, gotowałam – ostatnio nawet z Olą, która z pozycji krzesełkowej kroiła posłusznie koprek i inne dobra.

Z Oleńką w ogóle jakąś przedziwna sprawa:
na karku przynajmniej dziesięć razy osiem, szanse na wygrzebanie się z choroby – adekwatne do wieku. A Ona, nie dość, że przeszła pomyślnie przeszczep skóry i najspokojniej w świecie wróciła po półrocznej hospitalizacji do domu, to na dokładkę wstała z łóżka, bez cewnika, i śmiga. Balkonik szczęśliwie zaczął służyć jako wieszak.

Pora było kończyć tę sielankę – kawki, serniczki, gotowanie obiadów i przemiłe konwersacje z najtroskliwszym z mężów oddałam bez wahania rodzinie.
I wiem – Ola poradzi sobie wyśmienicie bez „pani z hospicjum”.
Dzwonimy raz po raz do siebie – ale już poza rolą.
Amen.

Wróciłam na oddział.

I jestem bardzo.

Pisanie jednak to chwilowo niedostępny luksus.

.